Mi casa, bo casa!

Het is weer heerlijk om hier terug te zijn op Sal.
Ik ben er nu precies een week en het voelt helemaalniet alsof ik een jaar ben weggeweest!|
Het was meteen weer vertrouwd met iedereen die ik hier had leren kennen, ik heb het weer druk met etentjes en lunchafspraken overal en het is heerlijk om weer naar het strand te kunnen gaan. Ik zit in een appartement waar ik de vorige keer ook in zat met de andere studenten, alleen nu dan voor het eerst alleen.. En dat is wel even wennen, alleen wonen! Vind het nog steeds niet leuk.

Men is blij om me weer te zien en verwelkomt me vaak met een uitnodiging om weer eens bij hun thuis te eten of een drankje te drinken. Hoewel het een klein eiland is, heb ik nog steeds niet bij iedereen die ik ontmoet heb kunnen eten, maar gelukkig heb ik daar genoeg tijd voor en geeft het me een heel erg warm gevoel dat ik overal bij lokale mensen zo welkom ben in hun huis en kan ik overal zo binnenlopen als ik voor de deur sta (mi casa, bo casa/mijn huis, jouw huisJ).

De school en werk
Dinsdag, donderdag en vrijdag heb ik mijn eerste werkdagen gehad bij Cha de Matias. Deze school focust zich op de integratie van kinderen die dreigen uit het reguliere onderwijs te droppen of kinderen die daar al weg van zijn. Momenteel is het hier zomervakantie, maar de school blijft gewoon open, omdat de kinderen anders buiten op straat staan. Er wordt nu dan geen les gegeven, maar ze gaan bijvoorbeeld de hele dag buiten spelen, een keertje naar het strand toe, met elkaar kunnen kletsen heel de dag, filmpjes kijken en hebben wel handarbeid les.
Het is mijn taak om ervoor te zorgen dat wat de kinderen maken tijdens de handarbeid lessen, wordt verkocht zodat er weer nieuw materiaal kan worden gekocht voor de handarbeid lessen en voor traditionele danslessen. Hier heb ik vier maanden de tijd voor, met de mogelijkheid om het met nog twee maanden te verlengen, vanuit het IOM (Internatonal Organization for Migration).
De kinderen zijn geweldig!! Er is een jongetje wat vijf jaar oud lijkt, maar dat elf is en een aandoening heeft die ik nog niet heb achterhaald. Hij komt steeds als ik ergens even zit, met zijn dunne armpjes om mijn nek om me te knuffelen en knuffelt me dan heel hard en speelt hij met mijn haar. Ook de meisjes zitten steeds heel schattig aan mijn haar te friemelen omdat ze dat nog nooit eerder hebben gevoeld, blank haar. Ik val er steeds bijna van in slaapJ. Verder heb ik met de kinderen gefrisbeed, zat ik bij de handarbeid les en heb ik geholpen met eten bereiden. Want ze krijgen daar ontbijt en een warme lunch.

Zoals je op de foto’s kunt zien, is dit wat ze momenteel maken; borduursels. Ze hebben geen ander materiaal noch budget. Dit is wat het is en hier moet ik het mee doen… ik heb er dus mijn handen aan vol en vooral mijn hoofd, want ik zou zelf graag iets anders met de kinderen doen wat denk ik, commercieel gezien beter zou werken. Daar staat de school ook wel voor open en ben ik nu weer volop mensen aan het ontmoeten en contacten die wat voor mijn opdracht hier kunnen betekenen.
Dus hier gaat alles goed, ik ben in mijn element:-)

Tot zover het nieuws betreft mijn eerste week , tot gauw!

Noy

Graduation on Cabo Verde, back to Sal!

Hallo allemaal,
Is ze weer met een verhaal..

Al twee dagen ben ik nu terug in Nederland. Ik had wat willen schrijven toen ik in Kaapverdie was, maar er waren problemen bij de site Reismee.nl waardoor ik nu pas weer kan inloggen.

Op 30 juli vertrok ik voor de tweede keer naar Kaapverdie, weer naar het vertrouwde Sal. Dit keer ging ik alleen en ik ging omdat ik mijn afstuderen heb weten te koppelen aan de stage die ik hiervoor op Sal heb gedaan. Ik onderzoek nu aan welke criteria een re-integratie traject moet voldoen om ervoor te zorgen dat jonge gedetineerden niet steeds weer terug komen naar de gevangenis, en wat professionals daarin voor rol kunnen hebben. En deze vraag is dan specifiek gericht op deze gevangenis. Ik ben er drie weken geweest om uiteindelijk tien gedetineerden en vijf professionals te kunnen interviewen. De directrice en en bewaker van de gevangenis interviewen, is helaas niet gelukt..

Missed you!
Mijn bezoek aan Kaapverdie is deze keer echt anders geweest.. Ik miste de eerste twee dagen mijn Cabo-crew die ik de vorige keer had, best erg. Ik liep langs restaurantjes bijvoorbeeld waar we uren de slappe lach hebben gehad, ik kwam mensen tegen (soms herkenden zij mij nog eerder dan ik hen) en dan vroegen ze ook ''waar is de rest?'' en ik hoorde liedjes waarop we toen met zijn allen los op gingen. Dus bij deze, jongens, jullie zijn gemist en mensen wachten daar op jullie terugkomst!! Groetjes van Djo, Livi, Djange, Madline, Lizender, Linda en Noel.

Chillen met de locals
Al gauw wende ik eraan dat ik meer met de locals nu was. Ze namen me op alsof ik een familielid was, ongevraagd. Elke dag werd ik gebeld met de vraag of ik kwam lunchen bij hun thuis, mee naar het strand ging, mee uit wilde gaan, een drankje wilde drinken, naar live muziek wilde luisteren.. echt zo fijn! Ik voelde me helemaal niet alleen en moest echt om die lunches mijn interviews heen plannen.

De nieuwe gevangenis
Een afspraak maken in/met de gevangenis ging dit keer wat lastiger dan de vorige keer.. ze zijn namelijk verhuisd naar een nieuwe locatie, wat een eind uit de weg ligt en de directrice was op vakantie dus erg moeilijk bereikbaar

. Er zijn nu 45 gedetineerden waarvan vijf vrouwen, maar op deze locatie is er plek voor 200 man uiteindelijk. Mannen hebben nu per twee een cel en de vrouwen hebben een eigen cel. De nieuwe locatie is om een nog onbegrijpelijke reden voor mij, ver van de stad gebouwd achterin de woestijn. Je moet er met een taxi heen, dat is tussen de vier en zeven euro, en dan moet je nog terug zien te komen. Er is ook geen weg naartoe, het is gewoon droge woestijnzand en hobbels. De prijs om er te komen maakt het moeilijk nu voor familieleden van gedetineerden om ze te bezoeken. Sommigen gaan nu nog maar 1x per week in plaats van twee, en sommige familieleden kunnen helemaal niet meer gaan... De oude gevangenis had dan ten opzichte van deze een betee locatie, midden in de stad, achter het politiebureau. Daar kon je gewoon heen lopen.
Van de hoofdbewaker kreeg ik een rondleiding. Het is erg groot binnen en natuurlijk beter beveiligd (alhoewel er overdag geen stroom (nodig) blijkt, 's avonds gebruiken ze een generator). Het is nog niet af, er is bijvoorbeeld nog geen keuken geplaatst, er zijn mooie grote ruimtes voor de maatschappelijk werker en ziekenhuisbedden, er komt zelfs een bibliotheek maar het is allemaal nog niet af of open. Ze zitten er nu een maand en er moet nog veel gebeuren.

Ik vond het heel erg leuk om weer terug te zijn en alle gedetineerden weer te zien. Zij vonden het ook leuk om mij weer te zien en ze wisten alles nog. Mijn naam, wie de andere studenten waren, wat we hadden gedaan, ze vertelden dat de voetbal van de vorige keer was geexplodeert, ze vroegen hoe het met mij ging. Het was heel fijn dit.

Ik heb in drie dagen de gedetineerden kunnen interviewen. Daarbij heb ik twee verschllende vertalers gehad die me holpen, want de directrice had aangegeven voor de veiligheid geen gedetineerden meer hiervoor te vragen zoals eerst. Joyce, een meid die ik in Santa Maria heb leren kennen waar ik het erg goed mee kan vinden. Ze komt van het eiland San Vicente en studeert International Relations. De andere vertaler was Dwayne, een vriend van Sheila- de coole dame waarmee ik het boeken project de vorige keer mee heb gestart. Dat loop overigens nog, er zijn plannen om het uit te breiden met muziek :-) De resultaten van de interviews heb ik deels daar verwerkt en deels ben ik daar nu thuis mee bezig. De rest van de scriptie schrijf ik in Nederland af met feedback van de docent.

Ik heb met het geld dat over was van de vorige keer Engelse boeken in Nederland aangeschaft waarvan een studieboek over heroinegebruik, een paar romans die niet te ingewikkeld geschreven waren en een heel dik boek over creatieve dingen maken inclusief sjablonen enzo. Ook heb ik zeepjes en pennen meegenomen uit Nederland en tijdens de interviews uitgedeeld. De rest heb ik aan de bewaarders gegeven om uit te delen. Ter plaatse heb ik gekeken en gevraagd wat nog nodig was, er waren meer schoolboeken nodig, en er was nu plaats op te kunnen voetballen maar de bal die ze hadden was niet goed. Ook werd me trots verteld dat er wel vijf teams binnen de gevangenis waren. Ik heb dus meer schoolboeken gekocht maar dan nu van groep vijf, zes en zeven (de vorige keer 1-4) en ik heb een goede voetbal en basketbal gekocht. Ik vond het erg moeilijk om te bepalen wat en hoeveel ik voor wie moest kopen. Zo dacht ik aan een jongen die zei dat hij zijn rijbewijs wilde halen zodat hij taxi chauffeur kon worden. Zijn vader en opa waren dat ook en wanneer hij dan vrij kwam, wilde hij ook op die manier eerlijk geld gaan verdienen. Moest ik hem met een beetje geld steunen? Of de jongens die nu vrij waren en die ik buiten op straat dagelijks tegen kwam en mij altijd erg netjes en respectvol groette. Ik zag ze struggelen met hun kind, of graatmager van de honger, of hangend weer met de verkeerde vrienden..moest ik hun helpen? Ik wist het niet meer..... Uiteindelijk heb ik het laatste geld gebruikt om gevangenisbezoeken te doen, omdat er geen maatschappelijk werker naar de gevangenis kan komen en ik zie dat ze het nodig hebben. Ze moeten met mensen buiten de genvangenis kunnen praten om iets positiefs aan hun eigen leven te kunnen toevoegen daarbinnen. ''This is a bandit school'' zei een van de gedetineerde gasten tegen me. Hier kom je niet goed uit, zei hij. Nee, nu niet nee dat zie ik... dus ik ben er heen gegaan omdat ik vond dat ze het meeste behoefte hadden aan praatjes te maken. Contact met mij betekende contact met de buitenwereld en wellicht dat dat een klein, positief lichtpuntje voor ze kon zijn.

Afscheid
De laatste dag ben ik geinterviewd door de Ocean press, dat is de digitale krant. Ik kom gewoon in de krant!!
Mijn laatste avond bracht ik door met de meiden en de muzikanten die ik daar heb leren kennen in Buddy's bar. Ik heb het de hele laatste dag droog gehouden maar toen ze voor mij een liedje aankondigde en dat vervolgens zo mooi zongen, had ik het niet meer.. Ik heb het weer zo fijn gehad en weer allemaal nieuwe leuke mensen leren kennen met mooie ambities, moest ik dat weer achter laten... Daar wil ik graag mee samenwerken. Over samenwerking is dan ook uitvoerig gepraat en als ik ben afgestudeerd....ik kan niet wachten op nieuwe dingen.
Tot de volgende keer, waarin ik jullie weer op de hoogte zal houden.

Liefs,

Noy

Cause this was Africa

Laatste week!
Wat is de laatste week snel gegaan….! Kerst vierde ik nog met een deel van de groep (bij ons favoriete BBQ tentje) en toen oud en nieuw aanbrak was ik alleen over met studente Rianne en haar vriend Sebas. Zij heeft op het eiland Fogo stage gelopen. De laatste week heb ik met hem kitesurf lessen genomen. Doordat andere stagiaires daar bij die kiteschool van Mitu en Djo hadden stage gelopen (Mitu is kite kampioen), kregen we een beetje korting

. En we kregen les van een hele leuke Nederlandse meid, Sandra, die met haar Oostenrijkse vriend al zeven jaar aan het reizen is samen. Ze geven ski-, snowboard en kitesurf lessen op allemaal coole plekken op de wereld. Nu zullen ze ongeveer een jaartje hier op Kaapverdië blijven. ?Ook heb ik een keertje gedoken en heb erg mooie vissen gezien zoals de trompetvis, inktvissen, gekleure vissen en een witte aal. Helaas geen koraal, gewoon stenen bodem.
De laatste week heb ik ook nog het boksen voortgezet. Daar waren we met een aantal mee begonnen, we kregen les van Helder, in de sportschool tegenover ons huis. Vier keer in de week trainden we en het was helemaal super! Alleen deze laatste week had ik de luxe om priveles te krijgen soms en een beginnenling wat te leren.

De gevangenis, laatste bezoek
Ik heb spullen gekocht voor de gevangenis (zie foto) met dank aan jullie!
Echt heel hartelijk dank voor het storten van geld!!! Ik heb met geen mogelijkheid het bedrag op kunnen maken, terwijl spullen in Kaapverdië erg duur zijn, dus in Nederland zal ik de aanvulling ervan kopen. En wanneer ik terug ben ga ik de enige boekenwinkel opzoeken die in de andere stad is, dat is deze keer niet gelukt. De gevangenen waren er erg blij mee en weten dat het geld komt uit Nederland, speciaal voor hun. Ze hebben ervoor geklapt

Africa
?Ik heb hier echt ontzettend veel leuke mensen leren kennen, zowel met de lokale bevolking als de studenten waar ik mee was heb ik een super tijd gehad die voorbij is gevlogen. Het eiland Sal heeft me erg thuis en veilig laten voelen. Vooral een warm welkom van de gevangenen, die ik met plezier bezocht. Ook Rianne en haar vriend zijn twee keer mee geweest naar de gevangenis. Wanneer ik (lokale) mensen vertelde dat ik in de gevangenis mijn stage had, wilden ze daar meer over weten en vonden het bijzonder. De meeste jonge mensen die hier werken, werken in het toerisme. Vooral TUI is hier enorm groot. ?Ik realiseerde me laatst, al sms-end op straat in de nacht, dat Kaapverdië toch wel een groot verschil is met Suriname, waar ik niet alleen ’s avonds op straat kon lopen en al helemaal niet met mijn telefoon in mijn hand. Daar was ik veel meer op mijn hoede, omdat dat nodig was. Ook met de vele boslandcreolen en hun traditionele voedsel, de vele rituelen, bijgeloof, de klederdracht, muziek en dans maakte Suriname voor mij veel meer Afrikaans. Sal is zo toeristisch en blank, dat het meer op Portugal lijkt, naar mijn mening. Ook toen ik op de andere eilanden was, had ik niet het gevoel nog alsof ik in een Afrikaans land was. Wat er wel Afrikaans is, zijn de vrouwen met grote bakken op hun hoofd met fruit erin, de baby’s die op hun rug in een zak zit gebonden, de Senegalese straatverkopers, de Rooftop Reggae bar waar de Gambianen werken, en de geweldige vibe wanneer er live muziek wordt gemaakt door Kaapverdianen. Want dat kunnen ze…Wat meer cultuurshock, daar ga ik de volgende keer voor, maar heel veel Afrikaans of niet, ik kan niet wachten tot ik hier weer terug ben en weer kan genieten van het leven hier…waarin de woorden ‘no stress’ je continue om de oren vliegen.

Dank jullie wel voor het volgen van mijn blog. Ik vond het heel leuk om jullie op de hoogte te kunnen houden van wat ik mee maakte. Bedankt voor alle reacties en hopelijk tot het volgende avontuur!

Liefs,
Noy

Serious request 2.0

weekend in San Vincente

De trip naar het andere eiland, San Vincente ging niet zoals gepland. Met zijn zevenen, de hele Sal groep, hadden we enorm zin in de villa waar jullie de foto's van hebben gezien, en de feestjes. Maar.....volgens de incheckbalie waren we te laat en waren al onze zeven plaatsen vergeven. Dat was ENORM balen!!!! We waren helemaal niet laat en we waren zeer teleurgesteld dat ze onze plekken aan anderen hadden verkocht. We gingen maar weer terug naar ons appartement om verder na te denken wat we konden doen. In de taxi, bedacht ik me dat ik wel gespaard zou zijn voor iets...Misschien was er wat die avond gebeurd, of iets met het vliegtuig, we weten het niet. De eigenaar van de villa, belde ons diezelfde avond nog op, dat hij zeven plaatsen voor ons voor de volgende dag had gefixt. Ons kent ons in Kaapverdie :-) De volgende ochtend zaten we allemaal vrolijk in het vliegtuig en nog vrolijker zaten we in ons bubbelbad. Het was bubbelen, eten, feesten, en tot 8 uur 's ochtends in het bubbeldbad zitten. Geweldig!! We zouden hier twee dagen blijven en twee dagen naar San Antao gaan, maar omdat het er zo chill was zijn we hier gebleven. Ik ben met Michael, een jongen uit de groep, een wandeling gaan maken door de stad Mindelo richting het strand toe, en hebben we veel foto's gemaakt onderweg.
De laatste avond waren we allemaal zo moe, dat er vijf thuis bleven en niet gingen stappen waaronder ik zelf. Twee jongens gingen nog wel even uit. Rond vier uur werd ik wakker van een stem in paniek, dat er een telefoon weg was.....oh nee he....Alle vijf werden we wakker en met zijn zevenen beseften we dat er vanaf het dakterras was ingebroken. Voordeur zat namelijk op slot en was niet geforceerd. Bij Anouk hebben ze haar Iphone onder haar kussen van de oplader afgetrokken, haar hele handtas meegenomen en verder zijn er nog een dure telefoon weg en een macbook. De eigenaar is direct naar ons toegekomen met de politie en hebben ze alles opgeschreven en nagekeken. Iedereen die ik huis was, heeft niks gehoord. We denken dat ze gas in onze kamers hebben gedaan voordat ze binnen kwamen. In mijn kamer zijn ze gelukkig niet geweest, daar lag namelijk mijn dure camera en mijn telefoon naast mijn hoofd. Ik heb alle miljoen engelen die er die nacht denk ik waren in mijn kamer bedankt. We konden niet meer slapen en zijn met zijn allen in 1 kamer bij elkaar gaan liggen omdat de schrik er behoorlijk in zat.

Dat was het enerlaatste weekend samen met de Sal groep. Vandaag is de laatste persoon uit die groep vertrokken en ben ik alleen over met drie anderen van school. Er is een vriendje op bezoek van een van de studenten, met hen zit ik nu in ons huis. En van Jelte is zijn vader hier op bezoek, die zitten nu tegenover mij waar eerst Vincent en Michael woonden.

Het leven in de gevangenis
Wanneer ik de gevangenis nu bezoek, is het omdat men vraagt of ik langskom. Ze willen een praatje met me maken, me het toneelstuk laten zien, kerst met me vieren, het over de boeken hebben en hun Engels te verbeteren. Ik kan ze zien in de twee uur dat ze buiten zijn, de andere 22 uur zitten ze in de overcrowded cellen. Ze hebben me ook uitgenodigd voor de kerstviering en maakten een feestmaal klaar (waar de bezoekers voor het toneelstuk eerder 1 euro p.p. voor moesten betalen) en gaven me een groot bord met eten. Elke keer als ik kom wordt er een plekje in de schaduw voor me vrij gemaakt, droog gemaakt, een stoel gehaald, er wordt ervoor gezorgd dat ik het goed heb in ieder geval. Ze waarderen het zo erg dat ik kom, terwijl ik eigenlijk niks bijzonders kom doen. Tijdens de kerstviering werden er kado's aan elkaar gegeven en werd er ook gedanst. Ik moest natuurlijk meedoen. Daar stond ik dan te dansen met de damens gevangenen en ook met de heren later. Ik bedacht me dat dit in Nederland echt ondenkbaar zou zijn. En hier, zelfs tot in de gevangenis onderdeel blijft van de cultuur. Het was een geweldig gezellige middag!

Een dag hiervoor ben ik ook op bezoek gegaan, omdat dat de officiele dag van het toneelstuk zou zijn, dacht ik. Maar eigenlijk hadden ze het verplaatst naar de 18e, voor ons studenten omdat er veel zouden weggaan. Het werd een gezellige familiebezoekdag, waarbij er een podiumpje was gemaakt. Speciaal voor de jongen waarvoor ik de muzikant voor had geregeld, want ze gingen samen optreden. Het was echt geweldig! Ik was helemaal trots op hun beiden en alle familieleden zongen en klapten alle liedjes mee. Iedereen leek blij en gelukkig. Het voelde even, alsof we met zijn alle op een wolk stonden, een beetje een gezegend gevoel zelfs..Tot klokslag 5 uur. De hoofdbewaker sloeg intens hard met zijn stok op de tafel; een teken dat bezoektijd voorbij is. Alsof het Zeus was die het liet donderen- het maakte me boos dat hij de sfeer zo abrupt verpestte. De muziek moest uit (per direct) en ineens waren we weer terug in de gevangenis. Alle grote stoere mannen zeiden hun familieleden gedag (want die moeten dan ook meteen weg, binnen twee minuten ongeveer) en begonnen ineens allemaal te huilen. Ze zeiden hun vrouwen en de kinderen gedag die hun vader niet los wilden laten en de normaal stoere mannen, huilden hun hele gezicht nat. Terwijl ik dit nu zit te schrijven krijg ik weer tranen in mijn ogen als ik daaraan terug denk. Wat een klotegevoel moeten zij hebben gehad...
Ik mag meestal wat langer blijven, maar ik trok deze sfeer ook zo slecht dat ik het wel droog, maar met een brok in mijn keel de gevangenis verliet. Maar eenmaal buiten had ik het echt even zwaar en kon ik mn tranen ook niet meer inhouden...

De aanbevelingen die ik heb geschreven staan vast. Het zijn er vijf. Voor de gevangenen koop ik soms wat materialen waarmee ze zelf weer verder creatief mee aan de slag kunnen, zoals de cola lijm, gekleurde draden waarmee ze armbandjes maken, een schaartje om dingen uit te knippen op de doosjes die ze verkopen, enzovoorts. Ik zou graag voor de gevangenen die dit nog niet kunnen, een doos willen maken met veel materiaal. Andere gevangenen kunnen hen dit dan leren. Dit is ook een van mijn aanbevelingen, omdat veel gevangenen dingen willen leren om zichzelf te kunnen onderhouden, maar niet weten dat anderen die kennis al hebben om ze dat te kunnen leren. Engelse boeken zijn ze ook dol op en schrijftjes om de Engelse grammatica in op te schrijven. Ze vroegen laatst ook een woordenboek, wat ik knap vind als je opgesloten zit, dat ze dat dan aan me vragen in plaats van geld of andere materiele zaken. Ook ben ik in contact met Carla uit Praia, om een manicure/pedicure cursus voor de vrouwen in de gevangenis aan te bieden. In 1 week zouden ze dan een certificaat kunnen halen. Maar....er is geen geld. Ik zou aan jullie willen vragen om mij hierin te steunen, ook omdat het kerst is, oud en nieuw en ik deze mensen heel graag een zo goed mogelijke kans wil bieden voor als ze de gevangenis verlaten. Er zitten veel jonge jongens, die echt nog hun hele (goede) toekomst voor zich hebben. Ik vraag niet veel, de lijm kostte bijvoorbeel 1,80. Kleuren draad kosten 2,50 en de cursus en Engelse- en schoolboeken zijn uiteraard wel duurder. Ik zou blij zijn met elke euro die jullie naar me kunnen storten! Als dit succesvol verloopt is de kans groot dat er ooit een Stichting Noy komt voor verdere projecten, maar dan moet ik eerst succesverhalen hebben om in te noemen. Yorick en Jelte gaan me dan helpen bij het opzetten van de Stichting, zij studeren Commerciele economie en Yorick doet Management, Economie en Recht en hebben tijdens hun opleiding over stichtingen en geld geleerd. HELEMAAL TOP!

Mijn rekeningnummer is 9133164, t.a.v. N.E. Barens.
Alvast heel erg bedankt!

En hele fijne feestdagen allemaal!!!!!!!!
Liefs vanuit Sal!

werk werk werk

Praia, Santiago
Vorig weekend ben ik naar Santiago gevlogen. Via het contact dat ik in Palmeira had, had ik een afspraak met Jacob Vincente voor de vorige dag gekregen en daar was ik heel erg blij mee! Deze man is namelijk de algemene directeur van Justitie, met 2000 man onder zich werken. Hij heeft mijn ideeën aangehoord en vond ze goed. Ook heeft hij me de gevangenis in Praia laten zien, waar 1000 man in zitten, waarvan 100 vrouwen. Ook twee Nederlandse vrouwen waar ik een klein half uurtje mee heb mogen praten. Waar ik en Jacob liepen, salueerde alle bewakers en agenten voor ons. Dat was echt een hele aparte ervaring! Eerst groette ze hem, echt door persoonlijk aan te kijken, te salueren en een licht buiginkje te maken met het hoofd, en dan hetzelfde naar mij omdat ik met hem was. Ik heb de cellen niet kunnen zien maar wel de bezoekruimte, waar familie de gedetineerden kwam bezoeken. Ook verbouwden ze thee, koffie en uien en stond er buiten een tafel met prachtige tasjes die gevangenen hadden gemaakt. Ik had er graag een paar gekocht maar daar was geen tijd meer voor, meneer Jacob had het enorm druk dus we konden er niet te lang blijven.

Hij legde uit dat het in Kaapverdië niet aan de creativiteit ontbrak voor nieuwe dingen, maar aan het geld ervoor. Twee weken geleden was het de week van de gevangene, waarbij ze bewaker en gevangene meer begrip en respect voor elkaar wilde laten creëren. Geld is een groot probleem, zeker nu Kaapverdie een tweede wereld land is geworden en het crisis is, worden ze fors gekort op geld vanuit het buitenland. Zo vertelde me ook de Vice president, dat er voor educatie 22% geld is, gezondheidszorg 9% en de rest komt erna, waarvan vele dingen 0,03% enzo maar krijgen. Er is zoveel criminaliteit hier, maar dat op deze manier niet bestreden kan worden, omdat er dus geen geld is om in Justitie te investeren. Ik was erg blij met de inzichten die ik van deze twee heren en dit wilde ik zeker meenemen in de aanbevelingen die ik deze week heb geschreven. Ook heb ik de zus van meneer Jacob Vincente leren kennen, zij doet vrijwilligerswerk voor de Reclassering Nederland voor de Nederlandse dames die vastzitten. Ze heeft me meegenomen naar de andere stad op Santiago, Assomada, bij haar thuis. Het is er prachtig!!! Hele groene, spitse bergen en heuveltoppen, met kleine watervalletjes die je kon zien als je goed keek. Echt heel erg mooi. Assomada had ook een leuk marktje en ik heb het meisjesweeshuis gezien wat weer van haar zus was. Tussendoor childe ik met de twee studenten die hier hun stage hadden, Jelte en Yorick. Ze hadden een lux appartement waar ik zou verblijven maar niet veel ben geweest omdat ik bezig was met de afspraken. Maar gelukkig hebben we wel even op het strand kunnen liggen, lekker gegeten en zijn ze zaterdag met mij terug gevolgen naar Sal.

Vandaag heb ik de aanbevelingen uitgeschreven en ben ik de rest van de week veel in de gevangenis geweest. Ik heb een lokale muzikant aan een gedetineerde weten te koppelen. De jongen kan zingen en gitaar spelen, wat de gedetineerde graag wil leren. Nu hebben ze al twee keer geoefend voor het theater optreden dat de gedetineerden voor ons gaan doen op de 18^e.
Ook is het nu vier weken geleden dat ik de boeken heb gebracht die van de bibliotheek kwamen. Sheila, die dame van de culturele afdeling die dit project wilde starten, heeft gisteren de eerste evaluatie gedaan met de gedetineerden. Ze moesten hun boek meebrengen uit de cel en met de hele groep werd er besproken wat er is gelezen, wat ze ervan vonden, hoe ver ze waren en welke boeken ze nog meer zouden willen lezen. Er kwam ook een heel sociaal gesprek over zelfvertrouwen op gang dus ik ben helemaal tevreden met Sheila en haar project dat nu loopt. Op 11 januari komt ze terug voor de tweede keer, dan ben ik er niet meer maar geeft niet. Het werkt!
Maandag heb ik zelf de vier studenten van sportmarketing meegenomen naar de gevnangenis om er een activiteit met de gevangenen te doen. Ze hebben een voetbal meegenomen en die ook aan ze geschonken. De jongens waren helemaal in hun sas met die voetbal en hebben genoten van het spel. Ook hebben ze met elkaar een potje zitten schaken en veel gepraat. Het was een hele leuke, gezellige ochtend en het was zoals de studenten zeiden, een mooie ervaring voor ze geweest!

Vandaag gaan we naar San Vincente toe, weer een ander eiland. Nu gaan we met de hele Sal groep om het goed af te kunnen sluiten! San Vincente staat bekend om goede feestjes en die hebben we hier wel een beetje gemist.. Velen gaan al best gauw terug naar Nederland, dus we gaan er veel genieten hopelijk een paar dagen.De foto's zet ik er de volgende keer op, ik moet nu gauw mijn tas halen om naar het vliegveld te gaan!

Liefs!

Noy

No stress!

Eiland tour
Vorig weekend hebben we een eiland tour gemaakt. Het eiland Sal is niet erg groot, een dagje in een jeep zorgde ervoor dat we alles konden bezoeken. We zijn in Espargos geweest, dat is ook het stadje waar ik het onderzoek doe. Daar hebbne we gegeten bij Bom dia, een restaurantje waar het echt Kaapverdiaanse gerecht Cachupa te krijgen is. We zijn door Palmeira gereden, hebben twee baaien bezocht waarvan we in een konden zwemmen en we zijn bij Salina's (zout water baden) geweest waar je in kon drijven, net zoals in de dode zee (zie foto's). Ook hebben we haaien vanaf heel dichtbij zien zwemmen, best freaky!

Stage
Voor het onderzoek ben ik nu dagelijks in de gevangenis te vinden. Ik kan ongeveer twee tot vier gedetineerden tegelijk interviewen, er zitten er veertig. Het is dus best een grote klus, maar wel een erg leuke en ook vol op interessant! Ik heb al veel aanbevelingen (dat wordt het eindproduct voor het Ministerie van Justitie) bedacht en ik ga proberen om al sommigen ervan in werking te zetten.
De grootste conclusie die ik kan trekken uit de verhalen van gedetineerden die ik tot nu toe heb gesproken, is, dat zij graag willen werken maar niet weten hoe of wat. Het overgrote deel heeft de lagere school niet afgemaakt, of heeft dit helemaal niet kunnen doen. Wanneer ik vraag naar hun passie in het leven, of hun ambities, dan is dat werken en voor hun familie zogen. Ze willen graag binnen iets leren, zodat ze het buiten wanneer ze vrij komen, kunnen gebruiken om te werken. Tot nu toe kunnen ze dus echt bijna niks en laat staan dat hier dan ook een diploma voor is, vandaar dat velen denk ik, iets hebben proberen te doen om geld mee te verdienen en zijn daarmee gepakt. Het maakt ze niet veel uit wat ze kunnen leren, bijvoorbeeld koken, souvenirtjes maken, Engels leren, en allemaal wille ze graag hun (lagere)school afmaken. In het kader van een duurzame stage, bedacht ik dat ze ook van elkaars kwaliteiten iets kunnen leren. Wanneer de ene wel kan koken en de ander niet, kan er een koppeling worden gemaakt. Ook kunnen er een paar mannen mooie armbandjes knopen, die anderen graag willen leren maken. Ze willen die dan hierbinnen dan verkopen om zo hun familie thuis te kunnen ondersteunen in wat kosten. De gevangenis heeft alleen niet eens genoeg geld voor zeep en tandpasta, laat staan materialen.
De negen boeken die ik heb gebracht, worden grondig gelezen; ''Noy, ik ben al op bladzijde 15! van het boek over de opa van Picasso!'' ''Noy, zou je een Engels boek voor me mee kunnen nemen? Ik kan het dan een beetje bijhouden en meer Engels daardoor leren''.
Een van mijn andere ideeen is om schoolboeken te brengen, vanaf groep 1 tot en met de laatste klas van de basisschool. Op die manier kunnen ze elkaar dan lesgeven, in de niveau's die ze wel kunnen. De meesten zeggen ook dat ze erg trots zouden zijn als ze iemand anders iets zouden kunnen leren. Aan motivatie ligt het dus niet, ze vervelen zich stierlijk en willen niet meer terug komen naar deze plek. Tot nu toe gaan ze echter wel met 'lege handen' qua ervaring naar buiten en is de kans dat ze terugkomen aar de gevangenis, naar mijn mening groot. Genoeg dingen om aan te bevelen dus, want nu wordt er kennis en geld weggegooid.

Cha de matias
Medestudent Flip doet SPH. Hij loopt stage bj Cha de Matias, een stichting die zich inzet om kansarme kinderen te integreren. Hun ouders zijn alcoholist of gebruiken veel drugs, de kinderen spijkeren hier levenslessen en lesstof bij; Engels, Portugees, rekenen, handvaardigheid, capoeira, traditionele dansles, en ze krijgen hier ook te eten. Op een middag hadden we een eureka-moment- het idee om een gedetineerde in het einde van zijn te zitten tijd, voor de klas bij Cha de Matias als ervringsdeskundige neer te zetten. We koppelen onze clienten aan elkaar, die nu elkaars reintegratie zouden kunnen bevorderen. Iedereen die we het vertellen lijkt het een goed plan te vinden en daarom zijn we dit plan nu wat groter aan het proberen uit te werken.

De stichting Intercambios International, die onze reis en stages hebben geregeld, vroeg aan ons geen vergoedingen, maar wl of we voor 10 euro per persoon schoolspulletjes voor deze kinderen konden meebrengen. Uiteraard hebben we dat gedaan en een paar dagen geleden deze spullen bij Cha de Matias overhandigd. De kinderen waren ontzettend blij en gelukkig, met schriftjes, pennen, kleurtjes, papier en rekenmachientjes. Geweldig!

Life
Gisteren heb ik een heel leuk gesprek gehad met iemand in Palmeira. Deze meneer is in Palmeira geboren, heeft heel lang in Nederland gewoond en nu heeft in zijn geboorteplaats een club geopend. Ook heeft hij een bijzonder groot netwerk. Hij heeft me erg veel verteld over de cultuur, over de denkwijze van vele mensen hier en hoe dat soms ook kan botsen met zijn Nederlandse visie in sommige opzichten. Ik kreeg veel te horen over de geschiedenis van dit kleine stukje van Sal en hij liet me zien dat er eigenlijk erg veel industrie is, naast de haven die wordt uitgebreidt. Zelfs Shell en statoil hebben hier een pijpleiding liggen. Ik kreeg een klein tourtje door Palmeira en hij vertelde me alles wat hij wist, heel interessant!

Verder is het leventje hier vooral; no stress! Dit hoor je de hele dag, overal op straat. Het is echt het motto, het geloof. Komt trouwens erg goed uit hier want er zijn enorm veel westerse toeristen, die natuurlijk goed weten wat stress is. Hmm...zouden ze dit voor ons hebben bedacht? Je kan zelfs een no-stress armbandje kopen!

Bedankt trouwens voor alle reacties! Waardeer ik heel erg! :-)

Stage: Bezoek aan de gevangenis (prisao)

Mijn stage gaat beter dan ik ooit heb durven dromen. Via Claudia, die in contact staat met de organisatie in Nederland en die Nederlands spreekt, kom ik bij het gemeentehuis terecht. Ze werkt bij Justitie met het re-integratie programma dat gecreëerd moet worden. Het gemeentehuis kan me makkelijker in contact brengen met wie dan ook, dus het is beter voor me om daar te zitten, dan bij Justitie.
Die eerste dag heeft Claudia me aan mijn ‘mentor’ overgedragen. Ana Paula. Ze heeft me de afdelingen laten zien en ik heb de burgemeester en de wethouder leren kennen. Op de sociale afdeling (een afdeling is 1 kantoorkamer met gemiddeld vijf mensen) zit ik dan, aan een bureautje. De volgende dag heb ik al een interview met de directrice van de gevangenis. De eerste vrouw in die positie. Ze gaf me meerdere namen die goed zouden zijn om in contact mee te komen voor mijn onderzoek en ze nodigde me uit om te komen kijken naar de gevangenis. Het is echter een gevangenis waar gedetineerden max. 1 jaar en 2 maanden mogen verblijven. Omdat het tijdelijk is, is er ook niet veel te doen. Ze worden overgeplaatst naar een van de grotere gevangenissen, op andere eilanden en daarom heeft tot nu toe niemand de moeite of het nut ingezien om iets voor deze tijdelijke situatie te betekenen. Tot binnenkort! Een grote gevangenis is in aanbouw op Sal waar deze mensen dan heen kunnen en daarvoor moet een re-integratie programma zijn…

Het gevangenisbezoek. donderdag 14 november 2013
Om 10 uur ben ik bij de gevangenis. Althans, het is een rood hek wat ook net zo goed de achterkant kon zijn van een restaurant waar het laden en lossen gebeurt. Ben ik wel hier wel goed? Jawel, er steekt een echte bewakers kop door het stukje open tralies en de poort wordt direct open gedaan. Ik mag naar binnen. Twee honden komen op me afgerend. Ze doen verder niks, zien er redelijk verzorgd uit en ik kan ze aaien. Ik sta ineens op een lege binnenplaats in de open lucht en bedenk me dat de vertaalster en Ana Paula zo wel zullen komen. Dan komt de directrice op me afgelopen, die ik de dag ervoor heb mogen interviewen. Oeh, gelukkig.. Wat ben ik blij om haar weer te zien want ik kreeg net daarvoor een seconde de tijd om te denken; is het wel de bedoeling zo, gaat dit wel goed?? Ze geeft me een hand en twee zoenen. Zo gaat de groet hier-ongeacht formeel of informeel. Dan geeft ze de bewaker de opdracht om twee jongens te halen. Ik kijk verder waar ik me bevind; aan de binnenplaats is een schuttingkje, daarachter zie ik drie deuren met tralies. Dat zijn de enige cellen. Ik kan niet naar binnen kijken, maar er is me wel verteld dat deze cellen overcrowded zijn. En later kan ik inderdaad zien hoe overcrowded… Twee jonge gasten komen naar me toe en stellen zich voor. De directrice stelt mij voor in het Creools (helderder Portugees) en legt uit wat ik daar kom doen. Ik kom hen interviewen. En hen speciaal omdat zij Engels spreken. Dus ik hoef niet te wachten op de vertaler, noch Ana Paula, ik kan alvast beginnen denk ik, en dan komen ze zo vast wel. De jongens hebben eigen kleding aan en een heeft zelfs een gouden Ray Ban bril op en een moderne pet. Ze zijn erg open en ik mag van alles vragen. Over hoe het daar binnen gaat, hoe hun dagindeling er uit ziet, hoe ze hun toekomst zien, hoe ze re-integratie zien, enzovoorts. De directrice stoort ons even in het gesprek en zegt dat ze er vandoor moet. Ok, zit ik dan met alleen maar mannen om me heen. Ook weet ik nog niet goed of ik de bewaker wel een vertrouwelijke kop vind hebben. Ik ga er maar van uit dat hij gewoon zijn werk doet en ik probeer niet aan de corruptheid te denken waarover ik heb gelezen in boeken. Ik focus me verder op het interview en vraag aan de jongens wat ze het meest nodig hebben. Zeep, tandpasta, iets te doen zoals boeken lezen. Mooi, denk ik. Heb ik even het geluk dat de vertaalster haar kantoor in de bibliotheek heeft en een project voor gevangenen wil opzetten. Na het interview zeggen de jongens dat ze graag voor de andere jongens willen vertalen, zodat ik die ook kan interviewen. Mijn geluk kon al niet op, omdat me eerder werd gezegd dat ik helemaal met niemand mocht praten die vast zat. Maar nu??!! Blijkbaar mag ik alle veertig gedetineerden nu interviewen!! Als zij dat ook willen natuurlijk. Een van de twee jongens stelt voor om mij even aan de anderen voor te stellen. Aangezien ik nu toch vaker langs kom…en de bewaker vindt het goed.

De drie cellen (twee voor mannen, een vrouwen cel) worden een voor een naar buiten geroepen en de groep verzameld zich voor mij op de binnenplaats. Ee stroom aan mensen kom achter het schuttinkje vandaan. Inderdaad, denk ik: definately overcrowded. Ze gaan zitten op houten bankjes en de paar Blokker plastic tuinstoelen die met visdraad aan elkaar zijn gerijgt. Deze zijn al meerdere keren zichtbaar gebroken en zoals met stof weer aan elkaar geprobeerd te krijgen. Sta ik dan. Voor veertig gedetineerden, me veilig voelend tussen de twee jonge gastjes die Engels spreken. En ik vergeet ineens dat ze ook iets hebben gedaan om daar te moeten zitten. Ze blijven naast me staan en stellen me voor in het Creools, zeggen wat ik kom doen en vragen of er geïnteresseerden zijn voor de interviews. De meesten willen wel, al is het alleen maar denk ik om even wat anders aan hun hoofd te hebben. Ik vind het allemaal goed. Ook een vrouw steekt haar hand op. Ik kijk haar aan en bedank haar persoonlijk, dat ze mee wil werken. Dat vind ik echt cool, om ook een vrouw te kunnen spreken. Niemand blijkt nog vragen voor mij te hebben na de uitleg, dus ze gaan weer hun cellen in. Ik spreek af zaterdag weer terug te komen (vrijdag mag het niet want dan hebben ze de enige activiteit; de kerk). Een van de twee jongens maakt een lijstje namen stelt hij voor van de mensen die geïnterviewd willen worden. Prima, heeft hij ook iets om te doen. Ik geef de twee jongens beiden een pakje sigaretten die ik voor deze gelegenheid gekocht had en vraag of ze nog iets nodig hebben. Ze waren blij verrast met de sigaretten en durven om niks te vragen. ‘’Anything is fine, thank you really’’. Ik word uitgenodigd om 22 december naar hun theatervoorstelling te komen kijken. Ik vraag of andere studenten die geïnteresseerd zijn, ook mogen komen. ‘’Off course!’’.
Alleen verlaat ik de gevangenis, met een gevoel dat een kind heeft die net voor het eerst in de achtbaan heeft gezeten, en zie een app van Claudia. Waar ik ben, want mijn Ana Paula wachtte op me bij het gemeentehuis om samen naar de gevangenis te lopen. Shit, dat is dus fout gegaan.. Qua communicatie heb ik nog een hoop Creools te leren.

Eenmaal terug in het gemeentehuis blijkt inderdaad de communicatie verkeerd te zijn gegaan. Ze heeft op me gewacht buiten. Gelukkig heb ik me kunnen redden en ik zoek ook de vertaalster op om sorry te zeggen voor het wachten. Ze neemt me mee naar de bibliotheek waar ze ook haar kantoortje heeft en ik vertel haar dat boeken zeer gewenst zijn in de gevangenis. Ze is blij, omdat haar idee van het project van start kan gaan en ze geeft me direct negen boeken. Die neem ik zaterdag dan mee naar de gevangenis. Over drie weken wil ze met mij samen naar de gevangenis gaan, om met de gedetineerden over de boeken te praten. Het is haar idee, om ze zo ‘goede’ boeken te geven voor hun toekomst en met ze te communiceren. Na drie weken wil ze de boeken met ze inruilen voor nieuwe. Ik ben helemaal blij dat ik al iets heb kunnen doen voor mijn eigen onderzoek en dat mijn cirkel van invloed nu op korte termijn ook al wat heeft bereikt. De stage moet duurzaam zijn en ik heb het gevoel door de vertaalster in contact met de gevangene te brengen, ik hieraan bijdraag. Als ik wegga, dan loopt in ieder geval haar project hopelijk.

Tot zover de beschrijving van de stage en vooral van vandaag. Tot gauw!

Bom dia Cabo Verde!

Boa tarde (goede middag) allemaal!

Ik ben nu bijna een week op het eiland Sal met elf anderen. En het is heel erg gezellig!! Ik zit met Flip en Bodine in een appartement, naast ons wonen Vincent en Michael. Rechts van ons komen Anouk en Mike te wonen (die komen vandaag aan) en de meiden die hun stage op het eiland Fogo hebben zijn gister uit dat appartement vertrokken. Links naast onze buurmannen woonden tot vandaag Daisy, Zaid en Lauren die vanochtend naar Boa Vista zijn gegaan voor hun stage. Het eiland hebben de mensen die weggingen van hier al ontdekt. De zeven die blijven waaronder ik zelf, gaan dat later doen. Eerst was het tijd om uit te rusten aan het strand, eettentjes te ontdekken en het nachtleven te verkennen, hier op Santa Maria.

Het is hier aan dit stuk erg toeristisch. Hotels worden uit de grond gestampt in een razend tempo. Zo zie je dan een stuk dor, droog grond- beetje woestijnachtig en daar pastel gekeurde vier- of vijfsterrenhotels naast. Er zijn hier veel Europeanen zoals Engelsen en Italianen, die bijvoorbeeld ijssalons hebben geopend en grote restaurants.
De menu kaart is op vele plekken in verschillende talen te verkrijgen. Zo ook wat er op het menu staat is meer Europees dan Kaapverdiaans op de meeste plekken hier aan dit stukje. Iets Kaapverdiaans zoals verse vis en op bestelling kun je vanaf 4 personen Cachupa bestellen en dat was het dan voor zover Kaapverdiaans. Cachupa is een gemixte bonenschotel met of vis, ei, en of vlees. De Europese maaltijden die je hier kunt krijgen zijn dingen zoals bijvoorbeeld pasta Bolognese en geitenkaassalade.
Uiteraard hebben we al een fijn plekje gevonden achter de hoofdstraat waar gewoon 1 of twee maaltijden op een dag te verkrijgen zijn, verder geen keuze. Die zijn ook nog eens altijd Kaapverdiaans en veel goedkoper dan in de andere restaurantjes. Hier hebben we met zijn twaalven eergister de hele avond van een heerlijke barbecue gegeten. Losse tafeltjes weden voor ons op de straat gezet voor het restaurant en naast ons stond de bbq waar verse vis, kip en varkensvlees aan onze tafel aangevuld werd. Zoals je op de foto's kunt zien is vis een hele belangrijke bron van handel hier. Elke dag om 11.30 op de pier kun je de vangst bekijken en kopen. We hebben ongeveer vijf euro per persoon moeten betalen in het restaurantje. Ergens anders zou dat gemakkelijk het dubbele zijn of meer. Dit wordt de spot dus

..
De prijzen vallen niet echt mee, omdat er veel goederen geïmporteerd moeten worden.

Het is bijna onmogelijk om een foto te maken waarin geen blanke toerist te zien is, maar ik eb mijn best gedaan en het is toch af en toe gelukt! Sommige toeristen zien er ook zo erg toeristisch uit dat je er wel een foto van moest maken.. Hier spelen de West Afrikanen ook een grote rol in. Ze komen naar Kaapverdië toe om (meer) geld te maken door houten beeldjes en maskertjes te verkopen. Dit doen ze zowel in hun winkeltjes als lopend op het strand. Zo hopen deze Senegalezen, Guinee-Bissauers en Malinezen een keer in Europa te belanden.

We zijn ons verder ‘druk’ aan het voorbereiden op onze stage die morgen gaat beginnen. Daar hebben we de hele week voor kunnen uitrusten op het strand en bij het zwembad voor ons appartementencomplex. Ook hebben we de twee clubs die hier in Santa Maria zijn onveilig gemaakt, de Calema en Pirata. En ook hebben we de Rooftop Reggae bar ontdekt waar we echte fans van zijn. Morgen is het chillen dus voorbij en gaat het harde werken voor mij, Bodine en Flip beginnen om 08.30 uur in het andere stadje, Espargos.