De Kids

De afgelopen weken zijn redelijk druk geweest hier bij de kinderen. Er is ook iets gebeurd op werk waar ik even van schrok en nog niet bij stil had gestaan. Nu weet ik dat dat erbij hoort. Vanuit Nederland had ik zelf mooie en dure origami papiertjes meegenomen die ineens weg waren. Een van de twee pakjes is teruggebracht door een van de kinderen die het mee naar huis had genomen, de andere (nog) niet. Het was voor mij erg confronterend dat de kinderen papier mee sneakten, om daar vervolgens later zelf misschien geld mee te verdienen, als ik ze alles heb geleerd te vouwen. In een gesprek tussen het groepje meiden met de docenten kwam naar boven dat ze ook bij de supermarkt eten hadden gepikt. Het probleem is dus groter, niet alleen het pikken maar ook het feit dat ze van het geld dat ze op zouden kunnen brengen eten kopen, of nu al eten pikken bij de supermarkt is geen goed teken. Er wordt met de ouders gesproken en ook gekeken of ouders hier wel vanaf weten, of wellicht de oorzaak kunnen zijn van het stelen. Sommige van deze ouders sporen hun kinderen aan om te stelen, is me hier verteld.
Dit jeugdcentrum, is voor deze 100 kinderen een, misschien wel de enige kans ommee te blijven draaien in de samenleving, hoe moeilijk die hier ook is. Ik had me nog niet gerealiseerd dat niet alle 100 kinderen het zullen halen. Deze gebeurtenis deed me veel nadenken over een periode van vroeger, toen ik ook weleens wat pikte. Doordat ik niet uit een sloppenwijk of hele negatieve omgeving kom, ben ik misschien niet doorgegaan met dat gedrag en in de gevangenis terecht gekomen. Bij veel van deze kinderen gaat dat dus anders omdat hun omgeving wel een slechte invloed heeft. En die omgeving is er altijd in hun leven, behalve die paar uurtjes die ze per dag doorbrengen op deze school. Ineens vond ik mezelf naïef en tegelijkertijd heb ik dat misschien ook wel juist nodig met dit werk. Het glas IS NIET altijd halfvol, maar sociaal werkers moeten het glas wel altijd halfvol blijven zien.

Dus ik ga gewoon weer verder en leer de kids nieuwe diertjes vouwen waar we mobielen mee maken om te verkopen.

‘’You are my first white friend’’
Verder ga ik ’s avonds naar de kleine barretjes om naar de lokale muziek te luisteren. Er is tegelijkertijd met mijn aankomst een nieuwe muzikant naar Sal gekomen. Hij komt van een ander eiland, waar toerisme nog niet zo groot is. En dat is erg leuk om over te praten, want contact met blanke mensen, heeft hij nog nooit gehad. Ik krijg allemaal grappige vragen en denkbeelden, zoals de vraag Noy, why you don’t smoke- all white people smoke but you don’t, why? ‘’. Ik leg hem uit dat de toeristen die naar Sal komen, niet een reflectie zijn van de gehele blanke wereldpopulatie. En ja, toen ik erop begon te letten, zag ik ook dat erg veel Westerlingen roken hier. Het feit dat wij niet kunnen dansen is al geen verrassing meer en waarom we geen traditionele dans hebben in Nederland snapt hij niet. Heb gezegd dat we die wel hadden maar aan het uitsterven is. Iets waar ik niet heel treurig om kan zijn en was blij dat hij niet vroeg of ik het even kon laten zien. Klompendansje. Ook de opmerking ‘’You are my first white friend’’ maakte me aan het lachen en deed me realiseren dat ik in Nederland nog nooit heb gedacht aan het maken van vrienden in verschillende kleuren. Het was er altijd al, vanaf dat ik baby was, in de peuterklas, de basisschool was ook gewoon gemixt. Zijn wereld is zwart en word nu wat blanker en ik vind het geniaal om mee te mogen maken hoe dat voor iemand is. En ben blij dat ik zijn hokjes denken af en toe mag bijstellen door dingen uit te leggen over blanke mensen.

Carnaval de Verao
Gisteren was hier een dikke carnavalsparty! De twee meiden waar ik het meeste mee optrek, de zussen Joyce en Silvia, moesten zingen op een wagen die door mijn straat heen reed. Ik begreep er eerst niks van maar van tevoren moest ik een T-shirt aanschaffen in de kleur geel, blauw, rood, geel, zwart, wit of paars en kreeg ik een armbandje. Ik zat bij blauw. De armband was voor de entree van het feest in de club aan het eind van de parade, en tijdens de parade dansten we op kleur gesorteerd achter de wagen met muziek. In het begin vond ik het een beetje eng, want ik had geen idee dat de mensen zonder gekleurd T-shirt aan de buitenkant van de parade bleven en naar ons keken. Beetje zoals op zomercarnaval in Rotterdam. Ook was ik de enige blanke persoon bij de kleur blauw, dus ik viel redelijk op. Ik werd ineens onzeker over mijn danspasjes, maar toen ik door had dat echt niemand daarop lette en mensen het zelfs irritant vond dat ik niet druk mee beweegte, kwam ik los en werd het megacool!!!!!!!!!! Ik was met een collega en haar vriendinnen en we hebben gefeest tot het licht werd. Wat kunnen ze hier dansen zeg en wat een blijheid en vrolijkheid ineens overal! Heerlijk om hier te zijn en nu ook wat meer samba-moves te hebbenJ.

De bruiloft
Sommigen van jullie weten het al; mijn zusje gaat bijna trouwen; 14 september is The day. Daardoor kom ik voor 4 dagen terug naar Nederland. Op 1 nichtje na (die pas een baby heeft gekregen) komt mijn hele familie uit Israël naar de bruiloft toe. Dit zorgt er voor dat ik niet bij iedereen in Nederland langs kan komen in die paar daagjes, alvast mijn excuses daarvoor! Als ik echt weer terug ben heb ik genoeg tijd.

Bedankt voor alle reacties de jullie achter laten! Ik vind het altijd heel erg leuk om te lezen wat jullie ervan vinden en wat het met jullie doet!

Tot gauw!