1 jaar Kaapverdie

1 jaar in Kaapverdië, met twee bezoeken aan Nederland.. Man, wat heb ik veel geleerd!
Wat heeft het me allemaal gebracht?

- Superveel meer kennis over de immigratie en Kaapverdische cultuur op Sal.

- Een vriend! En hoe leuk en hoe lastig het soms kan zijn om met iemand met een totaal andere cultuur te leven.

- Een gidsencursus van 1 maand in het Portugees (phoe he, dat was best heftig!)

- Kizomba dans, waardoor ik een vrouwelijkere kant van mezelf heb ontdekt

- Werk als gids, om Nederlandse toeristen het eiland te kunnen laten zien met al haar ontwikkelingen

- Een cursus in Reizen en Ondernemen, waardoor ik als zelfstandige ben begonnen met het opzetten van sociale projectjes (en heb al 1 sponsor:-)!

- Werk als tekenjuf, op een internationale basisschool waar ik kinderen leer creatief te blijven denken en doen

- Veel hele fijne en warme bezoekjes van vrienden, vriendinnen en familie uit Nederland!!

- Twee vriendinnen die hier ook zijn komen wonen; Leanda en Naomi . Wat een geluk ik heb, om hier vriendinnen te hebben vanuit Nederland!

- Ik heb geleerd wat écht geen geld hebben is, en wat dat met je doet als mens

- Ik heb geleerd dat iets wat in mijn ogen écht kapot is, nog gewoon gemaakt kan worden (zoals een slipper of een plastic stoel)

- Hoe ik om moet gaan met wat er is, in een land dat geen consumptie maatschappij kent. Als de boot niet komt, zijn er gewoon weken geen tomaten, geitenkaas, limoenen, of wat dan ook… Ook kan ik niet even naar de H&M, een luchtje kopen of naar de IKEA want die zijn hier gewoon niet!

- Hoe luxe we het in Nederland hebben qua dat we daar goed kunnen sparen, educatie hebben voor iedereen, medische zorg en goedkoop eten kunnen kopen (ja, het is hier erg duur en inkomsten erg laag!)

- Ik heb geleerd dat men hier en vroeger in Nederland meer voor elkaar zorgt. We zijn er allemaal, en hebben allemaal wat nodig. Dus je zorgt meer voor elkaar, hier. Ook al heb je bijna niks. In Nederland zorgen we alleen maar voor onszelf, terwijl we juist zoveel te delen hebben.. Zo jammer… En de Nederlanders die hier komen en die dat zien, delen dan ineens wel wat, maar dan wel hier en niet, of veel minder in Nederland; interessant …

- Dat ik in Nederland geen idee had hoeveel stress ik had en hoeveel invloed dat heeft gehad op hoe ik eruit zag, hoe ik me voelde en op mijn gezondheid. Dat merk ik nu pas hier, waar stress er bijna niet is en hoeveel gelukkiger mijn lichaam voelt met een simpeler leven. Wij creëren in Nederland onze ziektes zelf, door de hoeveelheid stress die we hebben.

Het is een onvergetelijk jaar geweest, wauw wat een mensen, een tijd en een leven. Ik zou het nog een tijdje zo willen, maar ik zie ook het nadeel van op een eiland wonen. Het is erg klein, de mogelijkheden zijn beperkt. Dus als ik het idee heb dat ik niet meer ontwikkel of groei, wil ik naar een volgende bestemming.
Hoe het plan er nu als volgt uitziet; Helio en ik sparen, voor zover we kunnen, om volgend jaar samen naar Ecuador te gaan. Daar woont mijn biologische vader en ik ben er nu klaar voor om die te zien en vooral ook daar, waar dus toch een deel van mijn roots liggen die ik nog niet ken. Jamaica, Israël, Ghana en andere eilanden van Kaapverdië staan nog op de lijst om samen te bezoeken. En wie weet ooit te wonen …

Liefs, Noy

Moderne tijd

Noy Eva Singer
De meesten hebben het al op Facebook of Linked In voorbij zien komen. De kogel is door de kerk: Ik heet nu weer Singer van mijn achternaam. In januari heb ik een bliksembezoek aan Nederland gebracht om dit te regelen. Paspoort, ID en rijbewijs moesten worden vernieuwd en dat kan niet als je in het buitenland zit. Ik heb lang niet iedereen kunnen zien helaas, moest weer terug hierheen. Maar degene die ik wel even heb kunnen zien, bedankt voor de warmte en gastvrijheid! Ik vond het voor het eerst niet erg om zo eventjes terug te zijn (ondanks de vrieskou) dankzij jullie heerlijke warme maaltijden, gesprekjes en warme logeerbedjesJ!

Moderne slavernij
Back to back. Het is niet goed in woorden uit te drukken, hoe verbaasd en geschokt ik hier dagelijks ben. De tijd van de slavernij is voorbij. Dacht ik. Weet ik zeker. Toch? Dat is wat ik geleerd heb op school ten minste. HELEMAAL NIET DUS!!! Hier in ieder geval niet. Het enige wat voorbij is, is de fysieke zweep. Maar de uitbuiting van mensen op het werk, door Europese bazen gaat hier gewoon nog door. Portugezen, Spanjaarden, Engelsen komen hier een bedrijf op zetten, nemen lokaal personeel aan en behandelen ze tegen zowat ALLE Universele rechten van de mens in. Ik heb collega’s op deze regels moeten wijzen en ze uit staan leggen dat als een baas zich hier niet aan houdt, dat een Crime is, met hoofdletter! En dat je geboren wordt als mens, primair. Niet als werknemer. Dat waren ze dan gelukkig wel met me eens. Maar voor hun tien anderen, de werkeloosheid is hier hoog. En als je kinderen hebt. Tja… Dus men blijft. En laat zich zo behandelen. Dus onthoud, als je hier ooit op vakantie naartoe komt en je wordt ergens met ‘onvriendelijk personeel’ geholpen, weet je nu waar dat door komt … Ongelooflijk wat hier op grote schaal gebeurt.
Voor mij tien anderen, dan maar geen 200 euro per maand (tegenover zes dagen werk), ik laat me zeer zeker niet slecht behandelen en dit heeft ervoor gezorgd dat ik zelf ben weggegaan bij het tourbedrijfje. Met opgeheven hoofd. Mijn collega’s vinden het erg jammer dat ik weg ben, en als ze me op straat zien, krijg ik altijd een lift met de tuk tuk. En word ik nog steeds uitgenodigd voor de zondagse cachupa lunchJ

Digital nomad
Met zo weinig middelen word ik ineens rete creatief. Hoe kom ik hier aan geld is de grote vraag. Want, alles is hier duur. Boodschappen zijn dezelfde prijzen als in Nederland, bijvoorbeeld.
Eindelijk, heb ik een start gemaakt met een paar van de duizenden ideeën die ik heb, om voor mijzelf te beginnen. Gewoon bij het begin beginnen. Maar waar is dan het begin? Ik wil een boek schrijven, lessen en trainingen ontwikkelen, coachen, kamertje in huis verhuren, transcriberen, origami verkopen, een tour bedenken en nog veel meer. Hoe ontwikkel ik alles in één concept of een merk?
Hier heb ik hulp bij nodig. Via een artikel op Facebook heb ik een cursus gevonden die precies bij mij past: Reizen en Ondernemen. Want ja, hoe doe krijg ik dat nou tegelijkertijd voor elkaar?? Het is te doen! En blijkbaar ben ik niet de enige met deze droom, er is al een begrip voor: Digital Nomads. Volgens mij ben ik er ook een, langzaam in wording. Online werken vanaf de laptop, en op de plaats waar je bent. Wherever that may be on this planet. De cursus helpt me inzichten te geven en handen aan voeten aan mijn ‘merk’. Het begin is er, eindelijk! Heb nog een lange weg te gaan waarin ik nog heel veel moet leren, maar ik ben er nu helemaal klaar voor, nog meer dan ooit tevoren!
Daarnaast, ben ik nu begonnen met het helse karwij van een werk/verblijfsvisum te regelen en zal ik om op korte termijn geld te hebben, gaan werken bij Kryol Operators. Ook een tourbedrijfje, maar dan gerund door een lokale Powerwoman. Ik heb vertrouwen in haar en ik denk dat ik er veel kan leren.

Hélio
Een aantal van jullie weten het al … Ik heb een vriend! Heb hem via iemand hier leren kennen en heet Hélio. Hij werkt als barman en hij tekent/designed als hij opdrachten heeft. Op muren van bijvoorbeeld een restaurant/club/bar, tattoos, fiets, huis, logo’s, alles. Vanaf april verhuizen we samen naar een kleiner appartement, inmiddels was hij bij mij ingetrokken. Met Leanda en Leanda d’r vriend, allemaal in dit huis. Het is zo héél gezellig! Maar het is tijd voor een verandering.

Ik hou jullie weer op de hoogte! Sturen jullie mij soms ook een smsje/apje/mail of een postduif met hoe het met jullie gaat?

Liefs!

life is short

Heb al een tijdje niks geschreven en er is zoveel gebeurd… het is zo’n klein eiland en de tijd lijkt hier wel 20x zo snel te gaan als in Nederland.

Studenten
Net zoals ik hier twee jaar geleden kwam om stage te lopen, is er ook dit jaar weer een groep studenten van de Hogeschool Rotterdam naar Sal gekomen. Ik heb ze van het vliegveld opgehaald en ze uitgezwaaid toen ze weer weggingen. Ze hebben een supergoed project neergezet, de afronding moet ik doen en wellicht mag ik ook een deel van de uitvoering doen (zie omschrijving op hun Facebook pagina ‘Humans of Sal’). Ik heb een supertijd met ze gehad en vind het jammer dat ze weg zijn.

Werk
Mijn public relations werk bij 3R’Sal zit er vanaf overmorgen weer op. De bazin vindt dat de deals die ik kan maken met hotels niet genoeg oplevert. Het kost ontiegelijk veel tijd en moeite om überhaupt de juiste mensen te pakken te krijgen en hotels willen niet altijd met deze bazin of met de producten die ze heeft, in zee. Dat betekent dat mijn werk bij haar er op zit. Ergens vind ik het jammer en aan de andere kant ook weer helemaal niet. Ik vind het jammer omdat ik veel van haar kon leren over kunst. En ik vind het niet jammer omdat ze erg chaotisch is en ik dat daardoor ook nog meer werd, ten nadele van mijn bui en van mijn werk.
Ik heb via de studenten ander werk gevonden en moet er nu toch echt aan gaan geloven: in het toerisme. Er is een bedrijf dat heet Follow me en verhuurt allerlei voertuigen en doet ook tours met een tuk tuk. Ik sta in een van de twee shops om tours te verkopen en ik doe een tuk tuk tour met de tuk tuk die ik aangewezen krijg. Overal waar ik ga, moet die tuk tuk mee om promotie te maken. In maart/april loopt het toeristen seizoen af, dus ik denk dat dit werk ook maar tot dan is, maar voor nu heb ik weer wat en dit zorgt ervoor dat ik met de dag leef J

Ricardo
Hoe ik de vorige keer beschreef hoe moeilijk het is om hier echte vriendschappen te sluiten en vooral vrouwen te kunnen vertrouwen, zo had ik hier 1 hele goeie vriend; Ricardo. We kletsten over van alles, hij komt uit Mexico, is een mega goeie muzikant als beroep en in twee jaar zijn we goede matties geworden. En ineens…krijgt hij een stroke. De kliniek heeft hem niet direct goed behandeld, omdat ze dachten dat hij dronken was, zich aanstelde en een ijzertekort had (vitamine B). Hij was half verlamd en kon niet goed meer praten, ze hebben hem naar huis gestuurd. In twee weken tijd is het erg snel bergafwaarts gegaan; hij kreeg dingen als trombose en bloed in zijn long. En toen was hij er ineens niet meer.. En zo had ik op de 24^e een begrafenis. Het was heel erg pijnlijk en tegelijk ook mooi om een leeftijdsgenoot zo weg te brengen. Iedereen was in het wit gekleed en verzamelde zich bij de kerk. We liepen toen achter de rouwauto aan, die Ricardo in de kist naar de begraafplaats bracht. Alle muzikanten (zijn collega’s) voorop zingend en spelend op hun instrument. Ik liep met de vriendinnen en vrouwen van de muzikanten gearmd of hand in hand met de stoet mee en bleven tot Ricardo in de grond was neergedaald en er scheppen aarde over hem werden gegooid.
Min god wat was dit heftig!
Ik werd weer even op scherp gezet en realiseerde me nog meer dan eerder dat het leven zo voorbij kan zijn en dat je er alles uit moet halen wat erin zit. En dat veel mensen hier een zooitje van hun leven aan het maken zijn. Ik hoop dat door de dood van Ricardo mensen hier zullen of zijn gaan beseffen dat alleen zij er zelf wat van kunnen maken en dat hopelijk ook gauw doen.

Kizomba
Op 17 december hebben we nog een show neergezet. Dit keer in Santa Maria, de plek waar ik woon. Ondanks dat we dezelfde show neerzette, ging er ineens een hoop fout bij de Kizomba stukken.. de mannen waren mega nerveus om een of andere reden en in laats vna dat de danskoppels tegelijk beweegden, gingen we ongeveer in canon. Maargoed, we survived en de meeste mensen dachten dat het zo hoorde, gelukkigJ

Bezoek
Mijn vriendin Rowan is langs geweest in november, heel erg gezellig!! En op 2 januari komt mijn vorige huisgenoot uit Den Haag en 8 januari komt Leanda weer terug. Waarschijnlijk kom ik zelf half januari weer even terug naar Nederland, omdat ik papierwerk moet regelen. Maar dat laat ik nog weten als dat doorgaat. Het is heel erg fijn om hier zoveel bezoek te krijgen:-)

Met oud en nieuw heb ik nog geen plannen. Ik wil jullie wel alvast een heel fijn volgend jaar wensen met heel veel liefde, gezondheid, geluk en echt meer vrede op aarde. Maak er van wat jij wil en wat jou gelukkig maakt, nu is de tijd!

Liefs,

Noy

Stiletto Stylo

Hoi allemaal,

Werk/ huis
Het is een hele rommelige maand geweest. Mijn contract bij Cha de Matias is afgelopen waardoor ik er niet meer elke dag heen ga. Ik ben hard op zoek naar ander werk hier en heb een parttime baantje gevonden in de PR; Ik doe de public relations voor een winkeltje dat 3R’Sal heet. Het is een winkeltje dat gerecyclede coole producten verkoopt; lampen, sieraden, beeldjes, kleding, kleine meubels en nog veel meer! Het wordt gerund door een Belgisch/Amerikaanse vrouw die getrouwd is met een Senegalese man en nu al tien jaar op Sal een Afrikaanse winkel heeft met mooie meubels, sieraden en kunst. 3R’Sal staat voor Reuse, Reduse en Recycle op het eiland Sal en is haar nieuwste aanwinst, samen met een andere galerie voor Afrikaanse kunst. In Amerika heeft ze nog een onderneming en hier op Sal dus drie winkels nu. Ze heeft geen tijd voor afspraken en het organiseren, ze is redelijk chaotisch en kan je oren van je hoofd kletsen. Maar ze is heel aardig en grappig en ik kan ineens weer wat nieuws leren, namelijk over kunst.
Het is ook een rommelige maand omdat ik goedkoper wilde gaan wonen. Waar ik nu zit is erg duur vergeleken met andere woningen. Ik heb naar goedkopere huisjes kunnen kijken maar dat is dan bijna altijd achterin de stad waar geen tot weinig licht is ’s nachts. En dat heeft me er tot nu toe ervan weerhouden om te verhuizen en zit ik nog in hetzelfde huis.

Leanda
Leanda, mijn vriendin uit Zaandam was hier voor twee weken op bezoek. Het was super gezellig!!! Ik merkte ook dat ik het erg fijn vond om een vriendin om me heen te hebben die hier niet vandaan komt. Wonen op een mooi eiland is leuk, maar heeft als mindere kant dat er extreem veel op elkaar gelet word en ook erg veel geroddeld wordt.. Werkelijk waar de Telegraaf en de Story zijn er niks bij. Ik vind het moeilijk om hiermee om te gaan en probeer er vooral niet in mee te gaan, wat wel als resultaat heeft dat je dus niks persoonlijks tegen iemand hier kan zeggen. En hoe echt zijn de vriendschappen dan hier, is wat ik mezelf steeds afvraag. Als ik om me heen kijk dan zie ik dat de lokale vrouwen bijna geen vriendinnen hebben. Zoals goede kennissen is hoe men voor Nederlandse begrippen met elkaar leeft.
Met Leanda ben ik veel naar het strand geweest en ik heb haar meegenomen naar het boksen en naar de karate docent. Bijna elke dag lagen we eerst op het strand, gingen we trainen, eten en uit. We zijn allebei ziek geworden omdat we veels te weinig slaap hadden en niet goed genoeg hadden gegeten. Maar ik heb in tijden niet zoveel gelachen als in de afgelopen twee weken; Dankjewel Leanda.

Show
Met de dansgroep waar ik eerder een show mee heb gedaan, heb ik nog een keer opgetreden. We moesten dezelfde show doen als de eerste keer, maar nu hadden we het Amfitheater! Dit leek veel meer op een echte show, de lichten waren mooier, er was een fotograaf, we hadden een backstage, in de openlucht en het was gratis voor bezoekers, dus er was veel meer publiek. Er zijn een aantal dingetjes fout gegaan, maar alsnog was het een geweldige show!!! Ik moest twee keer een Kizomba choreografie doen, wat niet moeilijk was. Ik had er veel vertrouwen in, we hadden het toch immers ook al eerder gedaan.. Maar de druk steeg toen ik doorhad dat de kledingstijl was veranderd, en ik dit niet wist… Ik moest een jurk en hoge hakken aan; iets wat ik beiden niet bij me had. De mede-Kizomba-meiden belden hun moeders en tantes en ergens ik weet niet hoe ver vandaan, maar er kwam een roze plastic tas met de taxi met stiletto’s in maat 40/41 speciaal voor mij.. Ik werd in een mega strakke jurk gehesen en moest ik daar maar even mee oefenen en optreden.. STILETTO’s!! Ik liep door de backstage gang op die hoge hakken heen en weer om te oefenen, voor het eerst op zulke hoge hakken voelde ik me net Bambi. De man waar ik mee danste commandeerde ik om even snel de dans met me te oefenen voordat we het podium op moesten en merkte dat ik veel op hem leunde omdat ik gewoon niet goed in balans was. Het ging, hij was zeker, maar ik nog niet echt.. Ik vertrouwde er maar gewoon op dat hij me goed vast had. Eenmaal op het podium (ook nog eens in het midden natuurlijk) realiseerde ik me dat ik de blanke vrouwen vertegenwoordigde, die in het buitenland bekend staan om het niet goed kunnen dansen. Als ik het opfokte, dacht iedereen; zie je wel, blanken kunnen helemaal niet dansen. God zij dank dat de dans vlekkeloos ging en toen ik de lastige pasjes ook goed deed, klapte het publiek nog harder. Pfoe..Wat een stress…, maar ik heb het gehaald; op stiletto’s;-)

verrassing

Nederland
In vier dagen tijd naar een trouwerij, tijd met familie uit Israel doorbrengen, spullen ophalen/brengen in Rotterdam en Den Haag, bezoekjes brengen, administratie regelen en inkopen doen voor de terugreis. Heb bewezen dat het kan!
De trouwerij van mijn zus was gezellig en het was leuk om mensen weer te zien! Alle vier de dagen dat ik er was regende het enorm, waardoor ik toch ook wel weer erg blij was dat ik niet langer hoefde te blijven…

Back to back
Een van mijn familieleden, neef Guy heb ik over kunnen halen om met me mee terug te komen naar Sal. Het was super gezellig en ben heel blij dat hij nu vier dagen bij mij was. Gister is hij vertrokken naar Engeland. Vanuit Nederland heb ik 30 kilo mee terug genomen. Voornamelijk met spullen voor de school. Heb een lamineermachine gekocht om placemats van kindertekeningen te kunnen maken, lavendel, rozenblaadjes, verf, borduurgaren, origamipapier, pennen, kwasten, bolletjes wol en nog meer dingen om meer te kunnen doen en verdienen. Bedankt aan de paar mensen die dingen hebben gekocht of spulletjes hebben meegegeven ter donatie! Onthoud alsjeblieft als je ooit naar Sal komt om vooral pennen en schriften mee te brengen en deze af te geven aan Sodade Tours in Santa Maria of zelf hier bij ‘Associacao Cha de Matias’ in Espargos. It's a great help!

Verrassing
Tja..er stond ineens een zeer onaangename verrassing voor de deur waar niet alleen ikzelf maar ook mijn collega's van uit hun doen zijn geraakt

..
De organisatie die me hierheen heeft gestuurd (IOM) hebben niet goed voor ogen gehad dat hun project zo goed zou lopen en daardoor is nu het geld op. Mijn contract kan niet worden verlengd met drie maanden wat wel was toegezegd en daar baal ik enorm van!!!! Mijn werk loopt nu juist lekker en kan nu pas eindelijk dingen grootser aanpakken. Erg jammer en per 1 oktober heb ik hier dus plots geen werk meer. Natuurlijk laat ik de kinderen niet zomaar ineens los, ik ben al wel bezig met de overdracht al had ik dat nog lang niet gewilt en ook niet op deze manier. Het had allemaal af en duurzamer kunnen zijn met de resttijd. Met de drie maanden die we voor ogen hadden had ik de grootste financiële klappers voor de school willen en kunnen maken (verkoop aan hoteleigenaren,giftshops, de Hogeschool Rotterdam die interesse toont)..
Terug naar Nederland zie ik nog niet zitten dus ik zet iedereen hier aan het werk om voor mij werk te zoeken in de sociale sector en ergens hoop ik dat er een groot gelukje om de hoek komt kijken die mij mijn werk op de school eerst af laat maken.

Over geluk gesproken, voel ik me verder prima en komt vriendin Leanda uit Zaandam me hier opzoeken! Ik heb meegedaan aan een dansshow wat een groot succes bleek; de gemeente wil graag dat we die nog een keer doen en dat zal in oktober zijn. Verder is er hier een danscompetitie aan de gang waar ik voor oefen en vlieg ik elke dag na werk dus naar dans-, boks-, of naar Karate les. Helemaal fantastisch zo

Ik ben ook benieuwd hoe het met jullie gaat, sturen jullie een reactie-tje terug of een prive mailtje?

Liefs!

Het glas is altijd half vol

De Kids

De afgelopen weken zijn redelijk druk geweest hier bij de kinderen. Er is ook iets gebeurd op werk waar ik even van schrok en nog niet bij stil had gestaan. Nu weet ik dat dat erbij hoort. Vanuit Nederland had ik zelf mooie en dure origami papiertjes meegenomen die ineens weg waren. Een van de twee pakjes is teruggebracht door een van de kinderen die het mee naar huis had genomen, de andere (nog) niet. Het was voor mij erg confronterend dat de kinderen papier mee sneakten, om daar vervolgens later zelf misschien geld mee te verdienen, als ik ze alles heb geleerd te vouwen. In een gesprek tussen het groepje meiden met de docenten kwam naar boven dat ze ook bij de supermarkt eten hadden gepikt. Het probleem is dus groter, niet alleen het pikken maar ook het feit dat ze van het geld dat ze op zouden kunnen brengen eten kopen, of nu al eten pikken bij de supermarkt is geen goed teken. Er wordt met de ouders gesproken en ook gekeken of ouders hier wel vanaf weten, of wellicht de oorzaak kunnen zijn van het stelen. Sommige van deze ouders sporen hun kinderen aan om te stelen, is me hier verteld.
Dit jeugdcentrum, is voor deze 100 kinderen een, misschien wel de enige kans ommee te blijven draaien in de samenleving, hoe moeilijk die hier ook is. Ik had me nog niet gerealiseerd dat niet alle 100 kinderen het zullen halen. Deze gebeurtenis deed me veel nadenken over een periode van vroeger, toen ik ook weleens wat pikte. Doordat ik niet uit een sloppenwijk of hele negatieve omgeving kom, ben ik misschien niet doorgegaan met dat gedrag en in de gevangenis terecht gekomen. Bij veel van deze kinderen gaat dat dus anders omdat hun omgeving wel een slechte invloed heeft. En die omgeving is er altijd in hun leven, behalve die paar uurtjes die ze per dag doorbrengen op deze school. Ineens vond ik mezelf naïef en tegelijkertijd heb ik dat misschien ook wel juist nodig met dit werk. Het glas IS NIET altijd halfvol, maar sociaal werkers moeten het glas wel altijd halfvol blijven zien.

Dus ik ga gewoon weer verder en leer de kids nieuwe diertjes vouwen waar we mobielen mee maken om te verkopen.

‘’You are my first white friend’’
Verder ga ik ’s avonds naar de kleine barretjes om naar de lokale muziek te luisteren. Er is tegelijkertijd met mijn aankomst een nieuwe muzikant naar Sal gekomen. Hij komt van een ander eiland, waar toerisme nog niet zo groot is. En dat is erg leuk om over te praten, want contact met blanke mensen, heeft hij nog nooit gehad. Ik krijg allemaal grappige vragen en denkbeelden, zoals de vraag Noy, why you don’t smoke- all white people smoke but you don’t, why? ‘’. Ik leg hem uit dat de toeristen die naar Sal komen, niet een reflectie zijn van de gehele blanke wereldpopulatie. En ja, toen ik erop begon te letten, zag ik ook dat erg veel Westerlingen roken hier. Het feit dat wij niet kunnen dansen is al geen verrassing meer en waarom we geen traditionele dans hebben in Nederland snapt hij niet. Heb gezegd dat we die wel hadden maar aan het uitsterven is. Iets waar ik niet heel treurig om kan zijn en was blij dat hij niet vroeg of ik het even kon laten zien. Klompendansje. Ook de opmerking ‘’You are my first white friend’’ maakte me aan het lachen en deed me realiseren dat ik in Nederland nog nooit heb gedacht aan het maken van vrienden in verschillende kleuren. Het was er altijd al, vanaf dat ik baby was, in de peuterklas, de basisschool was ook gewoon gemixt. Zijn wereld is zwart en word nu wat blanker en ik vind het geniaal om mee te mogen maken hoe dat voor iemand is. En ben blij dat ik zijn hokjes denken af en toe mag bijstellen door dingen uit te leggen over blanke mensen.

Carnaval de Verao
Gisteren was hier een dikke carnavalsparty! De twee meiden waar ik het meeste mee optrek, de zussen Joyce en Silvia, moesten zingen op een wagen die door mijn straat heen reed. Ik begreep er eerst niks van maar van tevoren moest ik een T-shirt aanschaffen in de kleur geel, blauw, rood, geel, zwart, wit of paars en kreeg ik een armbandje. Ik zat bij blauw. De armband was voor de entree van het feest in de club aan het eind van de parade, en tijdens de parade dansten we op kleur gesorteerd achter de wagen met muziek. In het begin vond ik het een beetje eng, want ik had geen idee dat de mensen zonder gekleurd T-shirt aan de buitenkant van de parade bleven en naar ons keken. Beetje zoals op zomercarnaval in Rotterdam. Ook was ik de enige blanke persoon bij de kleur blauw, dus ik viel redelijk op. Ik werd ineens onzeker over mijn danspasjes, maar toen ik door had dat echt niemand daarop lette en mensen het zelfs irritant vond dat ik niet druk mee beweegte, kwam ik los en werd het megacool!!!!!!!!!! Ik was met een collega en haar vriendinnen en we hebben gefeest tot het licht werd. Wat kunnen ze hier dansen zeg en wat een blijheid en vrolijkheid ineens overal! Heerlijk om hier te zijn en nu ook wat meer samba-moves te hebbenJ.

De bruiloft
Sommigen van jullie weten het al; mijn zusje gaat bijna trouwen; 14 september is The day. Daardoor kom ik voor 4 dagen terug naar Nederland. Op 1 nichtje na (die pas een baby heeft gekregen) komt mijn hele familie uit Israël naar de bruiloft toe. Dit zorgt er voor dat ik niet bij iedereen in Nederland langs kan komen in die paar daagjes, alvast mijn excuses daarvoor! Als ik echt weer terug ben heb ik genoeg tijd.

Bedankt voor alle reacties de jullie achter laten! Ik vind het altijd heel erg leuk om te lezen wat jullie ervan vinden en wat het met jullie doet!

Tot gauw!

Emotional Work

Werk
Het werken op de school word steeds leuker en gaat steeds beter! Naast dat ik de andere IOM-participant help met het creëren van de Engelse les die zij geeft, komt mijn project ook steeds meer op gang. Soms moet ik een paar dagen of een week bijvoorbeeld op toestemming voor iets wachten om verder te kunnen. Of op een afspraak. Het gebeurd ook vaak (ook buiten de school om) dat ik een afspraak heb en die dan niet door gaat, of word verschoven. Het is de kunst om met meerdere dingen tegelijk bezig te zijn en steeds te routeren op het moment dat je met de een weer even vooruit kan en op het andere wacht. Het leuke hieraan is, is dat afspraken dan ook vaker spontaner gebeuren dan wanneer ik formeel een afspraak probeer te maken.
Wanneer ik bijvoorbeeld ’s avonds naar de bar ga voor de live muziek, heb ik vaak gesprekken over werk en ontmoet ik mensen die wat voor me kunnen betekenen. Juist wanneer mensen uit hun werk-situatie zijn, ontmoet ik ze of word ik voorgesteld aan anderen waar ik iets aan heb. Een groot verschil met Nederland, but I like it!

Na het maken van en inventarisatie bij de lokale creatieve-ditjes-en-datjes-winkel, heb ik met Karisa (de kunstborduur-juf) wat proefmateriaal gekocht om dingen uit te proberen. De school gaf daar een beetje geld voor en voor ongeveer 15 euro hebben we stof, borduurdraad, vilt, klitteband, ritsjes, lint, en machinegaren gekocht. Ik probeer bij alles om haar mening te vragen en haar bij elk idee te betrekken. Ze is kijkt dan soms verbaasd als ik dat ik dat doe en zegt dat ze vind het erg fijn dat ze eens wat nieuws kan doen. Ik wil haar geen dingen opleggen en wil graag dat ze met me meedenkt, omdat zij uiteindelijk de les geeft. De ochtend nadat we de dingetjes hadden gekocht kwam ik op de school aan en had ze al drie verschillende producten gemaakt om te proberen. Een etui van rijstzak, een zakje om lavendel op te borduren en een I-pad hoes. Ik voelde me mega-trots en was ook mega-trots op haar en haar enthousiasme.
De kinderen zijn nu volop bezig met het borduren van lavendel zakjes die ik bij Kaatje aan de Rein in Den Haag mag verkopen. Ik heb op de Pinterest app lavendel opgezocht zodat ze die met kruissteekjes kunnen maken. Zelf moest ik het logo van de school in een kruissteek zien te tekenen en dat is ook gelukt. Daar was ik best trots op want ik heb nog nooit geborduurd

.
Ook maken ze zakjes met het eiland Sal erop geborduurd. Die wil ik dan vullen met het zout van hier en hier ook verkopen. We hadden twee proefzakjes gemaakt en die zijn beiden de volgende dag verkocht (nog zonder zout erin!). Er is hier namelijk Sodade-tours, een klein tourbedrijfje die toeristen vraagt om 1 euro te doneren aan de school. Ze brengen die groep tijdens hun eiland tour ook naar onze school en als ik er ben, laat ik ze de tafel zien met de werkjes die de kinderen maken. Ik vraag dan aan ze als ze de school nog meer willen supporten en ze iets leuks zien, dat het te koop is. Verder spreken de docenten geen Engels, dus de verkoop hangt nu nog vaak van mij af. Ze roepen me ook als er een groep toeristen komt, zodat ik wat kan vertellen over de school. Natuurlijk spreekt de gids ook Engels, maar hij vind het leuker als ik wat vertel omdat ik daar werk en zo kan ik ook wat vertellen over mijn project.
Ik kan de taal nu steeds beter begrijpen en dat is echt heerlijk. Communicatie is soms nog lastig maar als men geduld heeft en rustig, begrijp ik het wel. De docenten dagen me ook extra uit om Creools met ze te praten, denk omdat ze het leuk vinden als ik een zin zeg en ze me begrijpen dat het hun een goed gevoel geeft dat ze me wat hebben geleerd. Ze willen ook graag Engels leren en zijn dan ook apetrots op zichzelf als ze een woord kennen wat een collega niet kent. Of als de ene mij wel begrijpt en de andere niet, dan kijken ze naar elkaar zo van; haaaa, hoor je me Engels praten/begrijpen en jij nog niet?! Erg leuk om te zien en het zijn hele leuke en lieve mensen die er werken, allemaal!!

Emoties
We zijn met de kinderen nu twee keer naar het strand geweest. Hele leuke dagen zijn het en als ik erover nadenk dat ik hier weg moet en ze niet meer zal zien krijg ik tranen in mijn ogen.
Sowieso maak ik dagelijks iets mee waardoor ik emotioneel word, zowel enorm gelukkig als triest. Zoals dat we een uur door een soort puntig, rotsachtig maanlandschap moesten lopen met de kids om van de school bij het strand te komen, en dat er dan 1 meisje op blote voeten loopt.. en een jongetje zijn rugzakje ondersteboven vasthoud in 1 arm, want er zit zo’n groot gat aan de onderkant dat hij hem maar ondersteboven houdt. Dat er een jongetje is die de hele middag op mijn schoot wil liggen omdat hij zijn puf-ding voor zijn astma niet bij zich heeft en benauwd is en niet wil praten of kan spelen.
Bijna geen enkel kind kan zwemmen maar ze rennen zo de zee in en zien er zo gelukkig uit, zelfs als ze maar tot hun middel in het water mogen van de juf. En wanneer ik er dan een mee op mijn rug neem en met ze zwem en zeg dat ik de watertaxi ben, houden ze hun armpjes nog steviger om mijn nek en lachen dan zo hard omdat ze voor het eerst door het water zwemmen (en ik bijna geen lucht meer krijgJ). Wanneer ik aan een meisje vraag of ze een leuk weekend heeft gehad en ze zegt ja, verwacht ik een leuk verhaal. Maar als ik dan vraag wat heb je dan gedaan? En ze zegt ik heb kleding gewassen, word ik emotioneel.
Zo zijn er nog een hele hoop kleine dingetjes waarbij mijn hart anders voelt en waardoor ik nog gemotiveerder wordt voor mijn werk.

Twee weken geleden werd ik ’s maandags heel vroeg wakker en bedacht, Ja, ik ga naar het strand voordat ik moet werken. Hoe cool is dat?! Het was nog helemaal leeg en ik nam een duik in de zee. De zon kwam net op en het water was enorm helder. Ik ging staan en dacht ineens, I did dit.. Ik heb mijn hbo-diploma gehaald, een honoursdegree, en nu werk ik in het buitenland…I truly did dit!! Ik denk dat ik me dit voor het eerst echt realiseerde en er rolden ineens heel veel tranen over mijn wangen. Gelukkig was ik alleen. Ik ben precies waar ik hard voor heb gewerkt en hoop dat dit gevoel nog heel lang duurt….

Zo gaat het nu een beetje hier, ben blij met dit begin van het project.
Naast het werk ben ik ook bezig met full-contact training (karate) en kizomba (dans)lessen. Ik ben gevraagd om met een show mee te doen en als de samenwerking goed gaat, treed ik op in september. Heeeeel erg spannend vind ik dat!

Liefs,
Noy

Tjoek Tjoek

Celebrations..
Bedankt allemaal, voor alle felicitaties voor mijn verjaardag! Ik heb die dag niet veel gedaan, vanwege ontstoken amandelen en de antibiotica kuur daarvoor. Gisteren heb ik wel een klein etentje gehouden bij mij thuis om het te vieren en de mensen waar ik het meest mee omga thuis uitgenodigd.
Ook ben ik bij een verjaardag geweest van een collega, Vera. Zij is de kokkin bij de school en had gevraagd of ik wilde komen helpen het eten voor te bereiden. Tuurlijk, zei ik.. Om 10 uur ’s ochtends stond ik daar netjes voor de deur en het eerste wat ik zag toen ik op de binnenplaats stond, was een hele grote emmer op de grond met een varkenshuid met stukken varkensvlees erin. Vijf seconden later zat ik ernaast op een krukje en kreeg ik de gehele lever in mijn handen gedrukt. Of ik ‘even wilde vasthouden zodat zij konden snijden’. Eeehmm..ja hoor. Toen dat in stukken was, moest ook de huid, maag, darmen, luchtpijp, botten; ALLES worden gesneden en voor ik het wist had ik een hele interessante analyse van de binnenkant van een varken (tjoek in het Creools) kunnen maken. Het was dat de lucht me op een gegeven moment iets te sterk werd en er steeds meer vliegen kwamen, waardoor mijn maag een beetje begon te keren. Toen het eenmaal bereid was in de grootste pan die ik denk ik ooit op een vuur heb zien staan kreeg ik twee stukjes door mijn keel en heb verder andere dingen gegeten die ook waren bereid zoals cachupa (beroemdste local food gemaakt met verschillende soorten bonen). Ik dacht dat ik dit wel aan zou kunnen, gezien mijn aller eerste baantje ooit bij de slager. Maar het werd me uiteindelijk iets teveel varken de hele dag waardoor ik even geen behoefte meer had aan vleesJ.
De verjaardag verder was wel erg gezellig, er werd veel huisgemaakte Ponche gedronken (sterke lokale drank gemixt met honing), er was muziek en natuurlijk tig schattige kinderen die overal door het hele huis renden. Al kan ik nog niet goed met iedereen praten vanwege de taalbarrière, ze zorgden er wel voor dat ik op mijn gemak was door steeds te proberen te praten (langzaam en duidelijk Creools), ze zorgden er steeds voor dat ik te drinken had, stelden me aan iedereen voor (dit is de tante van hem, die weer de broer is van die en die, en dit is de zoon/dochter van de nicht van die en die, zo gaat het een beetjeJ iedereen is familie van elkaar).

Rosemarijn, Inki, Bart en baby Lars
De afgelopen twee weken heb ik heel erg genoten; mijn oppaskind uit Nederland, Rosemarijn is met haar familie op bezoek geweest! Ik heb ze opgehaald van het vliegveld met vaste taxi chauffeur Aminta en ze verbleven in een hotel vlakbij en dagelijks gingen we met zijn allen eten. Ook hebben we een eiland tour gedaan met Eddy, iemand waarmee ik goed bevriend mee ben geraakt de vorige keer en die al jaren als gids werkt. Hij is net een encyclopedie en kan je letterlijk alles vertellen van het eiland, de andere eilanden, de hele geschiedenis van Kaapverdië en de geschiedenis van Portugal (Kaapverdië is nu 40 jaar onafhankelijk van Portugal dus de Portugese invloeden zijn er nog steeds en werken ze nog steeds mee samen). We hebben een topdag gehad en op vele plekken gezwommen waaronder even in een grot. We hebben kleine dorpjes bezocht, the blue eye (zie foto) en de Salina’s (krater met zout water waarin je kan drijven). Het was heerlijk om te zien hoe Rosemarijn genoot van nieuw lokaal eten, van de mooie dingen om haar heen en hoe groot ze is geworden..Ze heeft ook een nachtje bij me gelogeerd, wat heel gezellig wasJ
De twee weken vakantie van Bart, Inki, Rosemarijn en baby broertje Lars vlogen voorbij en vind het jammer dat ze nu weg zijn…

Cha de Matias
Voor de school heb ik nu een plan van aanpak geschreven. Mijn plan van aanpak, waarin ik een aantal haalbare ideeën heb uitgewerkt. Ik wacht tot ze het goedkeuren en dan begin ik ermee. Vanuit het IOM is er een start bedrag beschikbaar wat ik kan gebruiken als ik goed kan aangeven waarvoor het nodig is. Dat ga ik dan eerst doen en als dat bedrag op is, doe ik graag een beroep op het aanbod dat een aantal van jullie hebben gedaan de vorige keer in de reacties van mijn verhaal. Erg fijn om te weten dat er meer mogelijkheden zijn!

Schema
Mijn dagen zien er nu als volgt een beetje uit: maandag, dinsdag en woensdag ga ik naar school om mee te draaien met Engelse les (waarvoor ik het spelenderwijs leren-gedeelte op me neem), handarbeid les en anything else they ask me. Donderdag en vrijdag blijf ik in mijn stadje zodat ik afspraken buiten de deur kan maken op die dagen en goed bij mijn laptopje en internet kan.
Verder ben ik gevraagd om schildpadden tours te doen in het Nederlands! Ik ben nu een keer mee geweest om te kijken hoe dat gaat. Morgen ga ik weer mee om te kijken en wellicht ga ik het wel doen! Het zou dan gaan om vier avonden in de week, waarin ik Nederlandse toeristen meeneem om schildpadden die eitjes komen leggen op het strand te laten zien. Wat een coole bijbaan zou dit zijn, he?!