Hoi allemaal,

Werk/ huis
Het is een hele rommelige maand geweest. Mijn contract bij Cha de Matias is afgelopen waardoor ik er niet meer elke dag heen ga. Ik ben hard op zoek naar ander werk hier en heb een parttime baantje gevonden in de PR; Ik doe de public relations voor een winkeltje dat 3R’Sal heet. Het is een winkeltje dat gerecyclede coole producten verkoopt; lampen, sieraden, beeldjes, kleding, kleine meubels en nog veel meer! Het wordt gerund door een Belgisch/Amerikaanse vrouw die getrouwd is met een Senegalese man en nu al tien jaar op Sal een Afrikaanse winkel heeft met mooie meubels, sieraden en kunst. 3R’Sal staat voor Reuse, Reduse en Recycle op het eiland Sal en is haar nieuwste aanwinst, samen met een andere galerie voor Afrikaanse kunst. In Amerika heeft ze nog een onderneming en hier op Sal dus drie winkels nu. Ze heeft geen tijd voor afspraken en het organiseren, ze is redelijk chaotisch en kan je oren van je hoofd kletsen. Maar ze is heel aardig en grappig en ik kan ineens weer wat nieuws leren, namelijk over kunst.
Het is ook een rommelige maand omdat ik goedkoper wilde gaan wonen. Waar ik nu zit is erg duur vergeleken met andere woningen. Ik heb naar goedkopere huisjes kunnen kijken maar dat is dan bijna altijd achterin de stad waar geen tot weinig licht is ’s nachts. En dat heeft me er tot nu toe ervan weerhouden om te verhuizen en zit ik nog in hetzelfde huis.

Leanda
Leanda, mijn vriendin uit Zaandam was hier voor twee weken op bezoek. Het was super gezellig!!! Ik merkte ook dat ik het erg fijn vond om een vriendin om me heen te hebben die hier niet vandaan komt. Wonen op een mooi eiland is leuk, maar heeft als mindere kant dat er extreem veel op elkaar gelet word en ook erg veel geroddeld wordt.. Werkelijk waar de Telegraaf en de Story zijn er niks bij. Ik vind het moeilijk om hiermee om te gaan en probeer er vooral niet in mee te gaan, wat wel als resultaat heeft dat je dus niks persoonlijks tegen iemand hier kan zeggen. En hoe echt zijn de vriendschappen dan hier, is wat ik mezelf steeds afvraag. Als ik om me heen kijk dan zie ik dat de lokale vrouwen bijna geen vriendinnen hebben. Zoals goede kennissen is hoe men voor Nederlandse begrippen met elkaar leeft.
Met Leanda ben ik veel naar het strand geweest en ik heb haar meegenomen naar het boksen en naar de karate docent. Bijna elke dag lagen we eerst op het strand, gingen we trainen, eten en uit. We zijn allebei ziek geworden omdat we veels te weinig slaap hadden en niet goed genoeg hadden gegeten. Maar ik heb in tijden niet zoveel gelachen als in de afgelopen twee weken; Dankjewel Leanda.

Show
Met de dansgroep waar ik eerder een show mee heb gedaan, heb ik nog een keer opgetreden. We moesten dezelfde show doen als de eerste keer, maar nu hadden we het Amfitheater! Dit leek veel meer op een echte show, de lichten waren mooier, er was een fotograaf, we hadden een backstage, in de openlucht en het was gratis voor bezoekers, dus er was veel meer publiek. Er zijn een aantal dingetjes fout gegaan, maar alsnog was het een geweldige show!!! Ik moest twee keer een Kizomba choreografie doen, wat niet moeilijk was. Ik had er veel vertrouwen in, we hadden het toch immers ook al eerder gedaan.. Maar de druk steeg toen ik doorhad dat de kledingstijl was veranderd, en ik dit niet wist… Ik moest een jurk en hoge hakken aan; iets wat ik beiden niet bij me had. De mede-Kizomba-meiden belden hun moeders en tantes en ergens ik weet niet hoe ver vandaan, maar er kwam een roze plastic tas met de taxi met stiletto’s in maat 40/41 speciaal voor mij.. Ik werd in een mega strakke jurk gehesen en moest ik daar maar even mee oefenen en optreden.. STILETTO’s!! Ik liep door de backstage gang op die hoge hakken heen en weer om te oefenen, voor het eerst op zulke hoge hakken voelde ik me net Bambi. De man waar ik mee danste commandeerde ik om even snel de dans met me te oefenen voordat we het podium op moesten en merkte dat ik veel op hem leunde omdat ik gewoon niet goed in balans was. Het ging, hij was zeker, maar ik nog niet echt.. Ik vertrouwde er maar gewoon op dat hij me goed vast had. Eenmaal op het podium (ook nog eens in het midden natuurlijk) realiseerde ik me dat ik de blanke vrouwen vertegenwoordigde, die in het buitenland bekend staan om het niet goed kunnen dansen. Als ik het opfokte, dacht iedereen; zie je wel, blanken kunnen helemaal niet dansen. God zij dank dat de dans vlekkeloos ging en toen ik de lastige pasjes ook goed deed, klapte het publiek nog harder. Pfoe..Wat een stress…, maar ik heb het gehaald; op stiletto’s;-)