Hallo allemaal,
Is ze weer met een verhaal..

Al twee dagen ben ik nu terug in Nederland. Ik had wat willen schrijven toen ik in Kaapverdie was, maar er waren problemen bij de site Reismee.nl waardoor ik nu pas weer kan inloggen.

Op 30 juli vertrok ik voor de tweede keer naar Kaapverdie, weer naar het vertrouwde Sal. Dit keer ging ik alleen en ik ging omdat ik mijn afstuderen heb weten te koppelen aan de stage die ik hiervoor op Sal heb gedaan. Ik onderzoek nu aan welke criteria een re-integratie traject moet voldoen om ervoor te zorgen dat jonge gedetineerden niet steeds weer terug komen naar de gevangenis, en wat professionals daarin voor rol kunnen hebben. En deze vraag is dan specifiek gericht op deze gevangenis. Ik ben er drie weken geweest om uiteindelijk tien gedetineerden en vijf professionals te kunnen interviewen. De directrice en en bewaker van de gevangenis interviewen, is helaas niet gelukt..

Missed you!
Mijn bezoek aan Kaapverdie is deze keer echt anders geweest.. Ik miste de eerste twee dagen mijn Cabo-crew die ik de vorige keer had, best erg. Ik liep langs restaurantjes bijvoorbeeld waar we uren de slappe lach hebben gehad, ik kwam mensen tegen (soms herkenden zij mij nog eerder dan ik hen) en dan vroegen ze ook ''waar is de rest?'' en ik hoorde liedjes waarop we toen met zijn allen los op gingen. Dus bij deze, jongens, jullie zijn gemist en mensen wachten daar op jullie terugkomst!! Groetjes van Djo, Livi, Djange, Madline, Lizender, Linda en Noel.

Chillen met de locals
Al gauw wende ik eraan dat ik meer met de locals nu was. Ze namen me op alsof ik een familielid was, ongevraagd. Elke dag werd ik gebeld met de vraag of ik kwam lunchen bij hun thuis, mee naar het strand ging, mee uit wilde gaan, een drankje wilde drinken, naar live muziek wilde luisteren.. echt zo fijn! Ik voelde me helemaal niet alleen en moest echt om die lunches mijn interviews heen plannen.

De nieuwe gevangenis
Een afspraak maken in/met de gevangenis ging dit keer wat lastiger dan de vorige keer.. ze zijn namelijk verhuisd naar een nieuwe locatie, wat een eind uit de weg ligt en de directrice was op vakantie dus erg moeilijk bereikbaar

. Er zijn nu 45 gedetineerden waarvan vijf vrouwen, maar op deze locatie is er plek voor 200 man uiteindelijk. Mannen hebben nu per twee een cel en de vrouwen hebben een eigen cel. De nieuwe locatie is om een nog onbegrijpelijke reden voor mij, ver van de stad gebouwd achterin de woestijn. Je moet er met een taxi heen, dat is tussen de vier en zeven euro, en dan moet je nog terug zien te komen. Er is ook geen weg naartoe, het is gewoon droge woestijnzand en hobbels. De prijs om er te komen maakt het moeilijk nu voor familieleden van gedetineerden om ze te bezoeken. Sommigen gaan nu nog maar 1x per week in plaats van twee, en sommige familieleden kunnen helemaal niet meer gaan... De oude gevangenis had dan ten opzichte van deze een betee locatie, midden in de stad, achter het politiebureau. Daar kon je gewoon heen lopen.
Van de hoofdbewaker kreeg ik een rondleiding. Het is erg groot binnen en natuurlijk beter beveiligd (alhoewel er overdag geen stroom (nodig) blijkt, 's avonds gebruiken ze een generator). Het is nog niet af, er is bijvoorbeeld nog geen keuken geplaatst, er zijn mooie grote ruimtes voor de maatschappelijk werker en ziekenhuisbedden, er komt zelfs een bibliotheek maar het is allemaal nog niet af of open. Ze zitten er nu een maand en er moet nog veel gebeuren.

Ik vond het heel erg leuk om weer terug te zijn en alle gedetineerden weer te zien. Zij vonden het ook leuk om mij weer te zien en ze wisten alles nog. Mijn naam, wie de andere studenten waren, wat we hadden gedaan, ze vertelden dat de voetbal van de vorige keer was geexplodeert, ze vroegen hoe het met mij ging. Het was heel fijn dit.

Ik heb in drie dagen de gedetineerden kunnen interviewen. Daarbij heb ik twee verschllende vertalers gehad die me holpen, want de directrice had aangegeven voor de veiligheid geen gedetineerden meer hiervoor te vragen zoals eerst. Joyce, een meid die ik in Santa Maria heb leren kennen waar ik het erg goed mee kan vinden. Ze komt van het eiland San Vicente en studeert International Relations. De andere vertaler was Dwayne, een vriend van Sheila- de coole dame waarmee ik het boeken project de vorige keer mee heb gestart. Dat loop overigens nog, er zijn plannen om het uit te breiden met muziek :-) De resultaten van de interviews heb ik deels daar verwerkt en deels ben ik daar nu thuis mee bezig. De rest van de scriptie schrijf ik in Nederland af met feedback van de docent.

Ik heb met het geld dat over was van de vorige keer Engelse boeken in Nederland aangeschaft waarvan een studieboek over heroinegebruik, een paar romans die niet te ingewikkeld geschreven waren en een heel dik boek over creatieve dingen maken inclusief sjablonen enzo. Ook heb ik zeepjes en pennen meegenomen uit Nederland en tijdens de interviews uitgedeeld. De rest heb ik aan de bewaarders gegeven om uit te delen. Ter plaatse heb ik gekeken en gevraagd wat nog nodig was, er waren meer schoolboeken nodig, en er was nu plaats op te kunnen voetballen maar de bal die ze hadden was niet goed. Ook werd me trots verteld dat er wel vijf teams binnen de gevangenis waren. Ik heb dus meer schoolboeken gekocht maar dan nu van groep vijf, zes en zeven (de vorige keer 1-4) en ik heb een goede voetbal en basketbal gekocht. Ik vond het erg moeilijk om te bepalen wat en hoeveel ik voor wie moest kopen. Zo dacht ik aan een jongen die zei dat hij zijn rijbewijs wilde halen zodat hij taxi chauffeur kon worden. Zijn vader en opa waren dat ook en wanneer hij dan vrij kwam, wilde hij ook op die manier eerlijk geld gaan verdienen. Moest ik hem met een beetje geld steunen? Of de jongens die nu vrij waren en die ik buiten op straat dagelijks tegen kwam en mij altijd erg netjes en respectvol groette. Ik zag ze struggelen met hun kind, of graatmager van de honger, of hangend weer met de verkeerde vrienden..moest ik hun helpen? Ik wist het niet meer..... Uiteindelijk heb ik het laatste geld gebruikt om gevangenisbezoeken te doen, omdat er geen maatschappelijk werker naar de gevangenis kan komen en ik zie dat ze het nodig hebben. Ze moeten met mensen buiten de genvangenis kunnen praten om iets positiefs aan hun eigen leven te kunnen toevoegen daarbinnen. ''This is a bandit school'' zei een van de gedetineerde gasten tegen me. Hier kom je niet goed uit, zei hij. Nee, nu niet nee dat zie ik... dus ik ben er heen gegaan omdat ik vond dat ze het meeste behoefte hadden aan praatjes te maken. Contact met mij betekende contact met de buitenwereld en wellicht dat dat een klein, positief lichtpuntje voor ze kon zijn.

Afscheid
De laatste dag ben ik geinterviewd door de Ocean press, dat is de digitale krant. Ik kom gewoon in de krant!!
Mijn laatste avond bracht ik door met de meiden en de muzikanten die ik daar heb leren kennen in Buddy's bar. Ik heb het de hele laatste dag droog gehouden maar toen ze voor mij een liedje aankondigde en dat vervolgens zo mooi zongen, had ik het niet meer.. Ik heb het weer zo fijn gehad en weer allemaal nieuwe leuke mensen leren kennen met mooie ambities, moest ik dat weer achter laten... Daar wil ik graag mee samenwerken. Over samenwerking is dan ook uitvoerig gepraat en als ik ben afgestudeerd....ik kan niet wachten op nieuwe dingen.
Tot de volgende keer, waarin ik jullie weer op de hoogte zal houden.

Liefs,

Noy